Κυριακή 27 Αυγούστου 2006


Loose Change
Post 9/11 era. Κάποιος πρέπει να διηγηθεί τα γεγονότα με την επιστημονική φερεγγυότητα και ψυχραιμία του ιστορικού. Η ιστορία γράφεται από τους "νικητές". Αυτοί οι "νικητές" ξεκίνησαν να γράφουν την ιστορία με μηχανορραφίες και προχειρότητα. Είναι εκτεθειμένοι, πρώτα στον Αμερικανικό λαό και έπειτα στον κόσμο. Το οικοδόμημά τους πέφτει σαν σε ελεγχόμενη έκρηξη, παραπλήσια με αυτή που κατέστρεψε το World Trade Centre (ω, ναι...η φάση με τους αεροπειρατές και την πτήση F93 ήταν μούφα). Ετοιμαστείτε να δείτε ένα ντοκιμαντέρ, κάτι πέρα από μια ακόμα θεωρία συνομωσίας, μία κατάθεση που μιλάει στη λογική, με επιχειρήματα, για το τι συνέβη εκείνη τη μέρα στη Νέα Υόρκη. Ετοιμαστείτε να δείτε το backstage από το μεγαλύτερο show που έχει στήσει η Αμερικανική "Χολιγουντιανή" κυβέρνηση, με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση ever! Γιατί αν θες να σε προσέξουν, αν έχεις το budget για μια μεγάλη παραγωγή, μιλώντας για ένα thriller movie που θα σκορπίσει τον τρόμο σε κάθε σπίτι αυτού του πλανήτη, το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια εντυπωσιακή έκρηξη και πολλούς (δυστυχώς) κομπάρσους...

Στο επίσημο site της ταινίας μπορείτε να δείτε on line, δωρεάν, το ντοκιμαντέρ Loose Change
www.loosechange911.com


Το προσωπικό blog του δημιουργού Dylan Avery βρίσκεται στη διεύθυνση
http://loosechange911.blogspot.com

Μπορείτε να κατεβάσετε την ταινία από τη σελίδα
www.limk.com/english/limk/7588/


Και σε torrent file από
www.torrentchannel.com/9-11/911_-_Loose_Change_2nd_Edition

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2006


la comunidad. Μικρά εγκλήματα μεταξύ ενοίκων ενός σαθρού οικοδομήματος, προβάλλουν πάνω στις δικές μας μικρές κομμούνες για να μας υπενθυμίσουν ότι το αυγό του φιδιού είναι έτοιμο να εκκολαφθεί. Το "τέρας" το θρέφουμε εγώ κι εσύ and when hell breaks loose ο καθένας θα τρέξει να σώσει το τομάρι του, βγάζοντας και ένα μικρό κέρδος στο δρόμο, ποδοπατώντας ότι έχει απομείνει από την ύπαρξή μας. Η πιο τρομακτική κατάθεση του Alex de la Iglesiα, ίσως γιατί είναι η πιο αληθινή...

Κυριακή 20 Αυγούστου 2006


Perdita Durango...το dirty talk του κρεβατιού σου...οι τελευταίες σου λέξεις πριν το τέλος. Χορεύει στην κόλαση σα να είναι το τσιφλίκι της. Ο Alex de la Iglesia έχει αναλάβει τη χορογραφία. Μετά τους τίτλους τέλους, φορά τα μαύρα της γυαλιά και επισκέπτεται το κοντινότερο μπαρ. Ξέρουμε, με ανακούφιση, ότι θα παραμείνει "Wild At Heart"...
remember...
remember...
the 5th of September
Seven Film Gallery
η αντισταση...του πολιτισμου
Α Ρ Χ Ι Σ Ε !!!

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2006


la comunidad

perdita durango

segunda piel

te doy mis ojos
Segunda piel

Υπαρχουν στιγμες στη ζωη που καλεισαι να παρεις καποιες αποφασεις. Στεκεσαι μετεωρος μπροστα στα πραγματα που πρεπει να διαλεξεις και σ'εκεινα που πρεπει να αφησεις πισω σου. Δεν μπορεις να καταλαβεις ποιο ειναι το λαθος και ποιο μπορει να ειναι το σωστο. Δεν μπορεις να ξερεις ποιος εισαι στην πραγματικοτητα... Βρισκεσαι αντιμετωπος με τον εαυτο σου σε μια μαχη με εναν αντιπαλο που ειναι σκληρος και δεν μπορεις να τον κοροιδεψεις, τον ίδιο σου τον εαυτό..
Ο Χερναντο Βερα φτιαχνει μια ταινια απο εκεινες που οταν πεσουν οι τιτλοι τελους μενεις μπροστα στην οθονη και αναρωτιεσαι αν τελικα ειναι σκληρη η ζωη ή την κανουμε εμεις ετσι. Αληθειες και ψεμματα σε μια σκηνοθετικη tour de force που, αποφευγοντας με κλεισιμο του ματιου τον μελοδραματισμο, καταληγει στην καρδια για να την κανει να αναθεωρησει και ισως και να καταλαβει καταστασεις και ανθρωπους που δεν ετυχε ποτε να αξιωσουμε διπλα μας.
Ο Βερα μας κοιτα στα ματια και ξερει καλα τελικα πως εναν ανθρωπο δεν τον κρινουμε μονο απο αυτα που εχει κανει, αλλα και απο κεινα που ξεχασε να κανει.
Δ.Μ.

ΚΑΤΑΛΗΨΗ από τους Εϊβι Λιούις & Ναόμι Κλάιν


Καθώς οι φλόγες της λαϊκής εξέγερσης στην Αργεντινή σβήνουν το 2002, τριάντα εργάτες από τα προάστια του Μπουένος Αϊρες καταλαμβάνουν το εργοστάσιο Forja όπου δούλευαν και το επαναλειτουργούν σχηματίζοντας μια ελευθεριακή κολεκτίβα. Μέσα σε μια ρημαγμένη από την οικονομική κατάρρευση Αργεντινή δημιουργούν μια εναλλακτική κοινότητα, απωθούν πολιτικούς «προστάτες» και αστυνομία με σφεντόνες και καταφέρνουν να κάνουν βιώσιμη μια διαλυμένη επιχείρηση.

Η ταινία απλά καταγράφει τον αγώνα τους και τη διασπορά του παραδείγματός τους σε όλη τη χώρα. «Θέλαμε να γυρίσουμε μια ελπιδοφόρα ταινία με ανθρώπους που δημιουργούν βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις απέναντι στον καπιταλισμό», εξηγεί ο σκηνοθέτης Εϊβι Λιούις. «Εκείνη την εποχή η Αργεντινή πυρπολούνταν από ένα κύμα καταλήψεων στα εργοστάσια, ήταν ένα πραγματικό εργαστήρι άμεσης δημοκρατίας».

Ο Λιούις και η Κλάιν βρέθηκαν στην Αργεντινή για δύο χρόνια, σε καιρούς όπου περίπου διακόσια εργοστάσια είχαν καταληφθεί από τους εργάτες και λειτουργούσαν κάτω από συνθήκες εργατικού ελέγχου. «Είναι μια πραγματική πρόκληση για το παραδοσιακό συνδικαλιστικό κίνημα», συνεχίζει ο Λιούις. «Χωρίς καμιά πολιτική παιδεία, αυτοί οι εργάτες συνειδητοποίησαν ότι για να κρατήσουν τις δουλειές τους πρέπει να δράσουν οργανωμένα. Σχεδόν ασυνείδητα κατάφεραν να επαναλειτουργήσουν τα εργοστάσια και να παράξουν προϊόντα και τελικά και να καταλάβουν ότι η άμεση δημοκρατία είναι ο μόνος τρόπος για να δουλέψουν χωρίς αφεντικά».

Στον υπότιτλο της ταινίας σημειώνεται ένα σύνθημα «Κάνε κατάληψη, αντιστάσου και παράγε». Μπορεί οι θιασώτες της κατάργησης της εργασίας να το βρίσκουν αντιδραστικό. Ομως για τους εργάτες της Αργεντινής ήταν η μόνη διέξοδος σε μια χώρα όπου οι πλούσιοι ιδιοκτήτες είχαν βγάλει τα κεφάλαια στο εξωτερικό και είχαν παρατήσει τα εργοστάσια με παλιά μηχανήματα. «Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτό το κίνημα των καταλήψεων αποδείχθηκε ισχυρό», λέει ο Λιούις. «Υστερα από τέσσερα χρόνια τα εργοστάσια λειτουργούν, οι εργάτες πληρώνονται και παράλληλα δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας σε μια χώρα που μαστίζεται από την ανεργία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έμειναν στις πορείες διαμαρτυρίας, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και άλλαξαν μόνοι τους τις συνθήκες ζωής τους χωρίς να περιμένουν να σωθούν από τους πολιτικούς». Και τώρα μπορούν να πιέζουν την κυβέρνηση να αποδεχθεί την κατάσταση.

«Ακόμα φοβόμαστε αλλά παραμένουμε οργισμένοι», λένε κάπου οι εργάτες. «Είναι καλύτερα να αγωνίζεσαι στους δρόμους παρά να κάθεσαι απελπισμένος στο σπίτι σου». Και η «Κατάληψη» είναι η καταγραφή κάποιων απεγνωσμένων που αγνόησαν τις παλιές μορφές αγώνα, έφτιαξαν εργατικά συμβούλια, πήρανε τα μέσα παραγωγής και μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία πραγμάτωσαν την υπέρβαση.

Σκηνοθετώντας ενάντια στον καπιταλισμό

Ασυμβίβαστος και μαχητικός δημοσιογράφος ο Καναδός Εϊβι Λιούις ξεκίνησε ως παρουσιαστής της μουσικής εκπομπής «The New Music», όπου έκανε δεκάδες συνεντεύξεις με μουσικούς, όπως ο Μπάουι και ο Λέοναρντ Κοέν. Στη συνέχεια ήταν για τρία χρόνια τηλεοπτικός παραγωγός και παρουσιαστής της εκπομπής «counterSpin» στο κανάλι CBC. Αποφασίζοντας να δράσει ως ρεπόρτερ-ακτιβιστής, το 2002 γύρισε στο Μπουένος Αϊρες ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τη θηριωδία της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της καταστολής των διαδηλώσεων τον Δεκέμβριο του 2001, το «Gustavo Benedetto: Presente!», από το όνομα του εικοσιτετράχρονου πρώτου νεκρού. Και μετά επέστρεψε στην Αργεντινή για να σκηνοθετήσει το «The Take», την «Κατάληψη», μια απάντηση στην αλαζονεία του καπιταλισμού.

Και μόνο με το βιβλίο «Νο Logo», η δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν κέρδισε παγκόσμια φήμη αφού κατέγραψε ουσιαστικά την εισβολή των πολυεθνικών εταιρειών σε κάθε βαθμίδα της καθημερινής ζωής. Στην «Κατάληψη» έγραψε το σενάριο για το ντοκιμαντέρ.