Δέκα φορές ξεκίνησα να γράφω κι άλλες τόσες στα μισά της πρώτης πρότασης σταμάτησα. Είναι που μερικές φορές. νιώθω αυτό το μυστικό να φουσκώνει μέσα μου, σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί κι αναζητά το φως, κι εγώ όλο προσπαθώ να το κρατήσω στα βάθη της γης. Είναι μέρες που τα καταφέρνω χωρίς προσπάθεια. Κοιμάται ήσυχο, σε μια γαλήνη όμοια της ανυπαρξίας, σαν νανουρισμένο από την λογική μου, σαν εφησυχασμένο από την πραγματικότητα…
Κι εκείνες τις μέρες, γράφω χωρίς δεύτερη σκέψη. Το κείμενο βγαίνει από μέσα μου, αναβλύζουν οι λέξεις, και η μόνη προσπάθεια είναι να διαλέξω ποιες απ’ αυτές θα καταγράψω. Ομορφες μέρες… επίπεδες σχεδόν, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς να ανησυχώ για την φωτιά που καίει στο βάθος…
Αλλοτε πάλι, περνάει από το νου μου φευγαλέα, σαν γλάρος πάνω απ’ τα κύμματα. Σαν παιδάκι που παίζει, το μυστικό εμφανίζεται και εξαφανίζεται, γελώντας με την έκπληξη μου όπως πετιέται ξαφνικά μπροστά μου… Γρήγορα, αρχίζω να παίζω κι εγώ μαζί του. Του φωνάζω να εμφανιστεί κι αυτό κρύβεται περισσότερο, κάνω πως δήθεν δεν κοιτάω και το νιώθω να πλησιάζει… Μα και πάλι δεν ανησυχώ… Ισως οι λέξεις με δυσκολεύουν λίγο περισσότερο, ίσως χρειαστεί να ψάξω την σειρά και την ορθογραφία τους, μα οι σκέψεις μου παραμένουν καθαρές. Και τότε συνεχίζω να γράφω.
Οι χειρότερες μέρες είναι αυτές που απαιτεί να βγει στην επιφάνεια. Τινάζεται μέσα μου, επαναστατεί. Κι εγώ καταναλώνω όλη μου την ενέργεια να το συγκρατήσω. Εξαντλώ όσα ξέρω για να το κάνω να κουραστεί και να σταματήσει να προσπαθεί. Κουράζω το σώμα μου, εξασθενώ το πνεύμα μου, ταλαιπωρώ την ψυχή μου… Μα αυτό έχει δική του πηγή ενέργειας και συνεχίζει. Κάθε δεύτερη σκέψη μου και το μυστικό ανάμεσα. Μπερδεύει τις λέξεις μου, τις αποκαλεί ψέματα, προσβάλει τις προθέσεις μου, αναστατώνει τον ειρμό μου, βάζει τρικλοποδιά στις επιθυμίες μου…
Σαν πληγωμένο ζώο, το μυστικό δαγκώνει εμένα που το φυλάω ασφαλές τόσο καιρό. Τρώει τις ίδιες του τις σάρκες, κάνει το λόγο μου άναρθρο…
Δέκα φορές σήμερα, ξεκίνησα να γράφω. Και τις δέκα το μυστικό γέλαγε μαζί μου …
Κι εκείνες τις μέρες, γράφω χωρίς δεύτερη σκέψη. Το κείμενο βγαίνει από μέσα μου, αναβλύζουν οι λέξεις, και η μόνη προσπάθεια είναι να διαλέξω ποιες απ’ αυτές θα καταγράψω. Ομορφες μέρες… επίπεδες σχεδόν, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς να ανησυχώ για την φωτιά που καίει στο βάθος…
Αλλοτε πάλι, περνάει από το νου μου φευγαλέα, σαν γλάρος πάνω απ’ τα κύμματα. Σαν παιδάκι που παίζει, το μυστικό εμφανίζεται και εξαφανίζεται, γελώντας με την έκπληξη μου όπως πετιέται ξαφνικά μπροστά μου… Γρήγορα, αρχίζω να παίζω κι εγώ μαζί του. Του φωνάζω να εμφανιστεί κι αυτό κρύβεται περισσότερο, κάνω πως δήθεν δεν κοιτάω και το νιώθω να πλησιάζει… Μα και πάλι δεν ανησυχώ… Ισως οι λέξεις με δυσκολεύουν λίγο περισσότερο, ίσως χρειαστεί να ψάξω την σειρά και την ορθογραφία τους, μα οι σκέψεις μου παραμένουν καθαρές. Και τότε συνεχίζω να γράφω.
Οι χειρότερες μέρες είναι αυτές που απαιτεί να βγει στην επιφάνεια. Τινάζεται μέσα μου, επαναστατεί. Κι εγώ καταναλώνω όλη μου την ενέργεια να το συγκρατήσω. Εξαντλώ όσα ξέρω για να το κάνω να κουραστεί και να σταματήσει να προσπαθεί. Κουράζω το σώμα μου, εξασθενώ το πνεύμα μου, ταλαιπωρώ την ψυχή μου… Μα αυτό έχει δική του πηγή ενέργειας και συνεχίζει. Κάθε δεύτερη σκέψη μου και το μυστικό ανάμεσα. Μπερδεύει τις λέξεις μου, τις αποκαλεί ψέματα, προσβάλει τις προθέσεις μου, αναστατώνει τον ειρμό μου, βάζει τρικλοποδιά στις επιθυμίες μου…
Σαν πληγωμένο ζώο, το μυστικό δαγκώνει εμένα που το φυλάω ασφαλές τόσο καιρό. Τρώει τις ίδιες του τις σάρκες, κάνει το λόγο μου άναρθρο…
Δέκα φορές σήμερα, ξεκίνησα να γράφω. Και τις δέκα το μυστικό γέλαγε μαζί μου …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου