Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2006

ο απολογισμος της Μαριάννας Ράντου







Θα τελειώσει κι αυτή η βδομάδα και ακόμα να συνειδητοποιήσω πως τέλειωσε το Φεστιβαλ. Γιατί είμαι από αυτούς που παρά τα χίλια αρνητικά (τα είδα κι εγώ, τυφλή δεν είμαι), είμαι ακόμα φρέσκια στα φεστιβαλικά πράγματα και με γοητεύει η ατμόσφαιρα.. Αυτή η χαρά του να τρέχεις απο απόθηκες σε Αριστοτέλους και τούμπαλιν, όσο τους ‘παλιούς’ τους κουράζει (και δικαιολογημένα), εμένα μου έδινε περισσότερη ενέργεια για να δω την επόμενη ταινία. Η οποία, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν μία ‘μούφα’, το παραδέχομαι. Γιατί μπορεί να βλέπω περισσότερα πράγματα ρόδινα απ’όσο πρέπει, όμως το οτι το βασικό πρόβλημα αυτού του Φεστιβαλ ήταν (όπως λένε) και είναι (όπως διαπιστώνω) η ποιότητα των ταινιών που προβάλλονται, είναι γεγονός που δεν παραβλέπεται. Επιλέγοντας να δω μόνο καινούργιες ταινίες και να αποφύγω αφιερώματα με ταινίες που θα μπορούσα να βρω και αλλού (εκτός από τον αγαπητό Svankmajer-και δεν το μετάνιωσα), κατέληξα με τη σειρά μου στο ίδο συμπέρασμα: το Φεστιβαλ πάσχει στην ποιότητα των νέων ταινιών.. Ή μήπως ο σύγχρονος κινηματογράφος πάσχει εν γένει στην ποιότητά του; Δεν το ξέρω, το σίγουρο είναι πως οι περισσότερες από τις νέες ταινίες δεν είχαν να προσφέρουν κάτι το καινούργιο-το αντίθετο μάλλον. Αλλά παρόλα αυτά, εγώ και πάλι νιώθω οτι κέρδισα από αυτό το 10ήμερο.
Δεν θα συμφωνήσω στην ανοργανωσιά που καταγγέλουν πολλοί, αν και σε πολλές ταινίες πιάστηκα καθήμενη στον τοίχο ή σε πατώματα – επιλογή μου ήταν.. Όσοι είχαν εισιτήριο και έφτασαν στην ώρα τους κάθονταν ωραία και καλά στις θέσεις τους –απ όσο μπορώ να ξέρω. Καθυστερήσεις, αλλαγές προβολών και προβλήματα υπήρχαν, αλλά –κατά τη γνώμη μου πάντα- σε ανεκτό ποσοστό. Ίσως και να είμαι πολύ επιεικής, δεν ξέρω. Όμως δεν μπορώ να είμαι και μίζερη, οταν πέρασα ένα τόσο όμορφο κινηματογραφικό δεκαήμερο –εκτιμώντας ίσως και τα αυτονόητα. Το οτι δηλαδή είδα ολόκληρη τη σινεφιλική (και όχι μόνο..) κοινότητα της πόλης να τρέχει με το πρόγραμμα ανά χείρας, την.. ψυχή στο στόμα και ένα χαμόγελο στα χείλη από προβολή σε προβολή, το ότι βρισκόμουν να πίνω τον καφέ μου δίπλα στον Βαλτερ Σαλες ή να πέφτω εκεί που τρέχω πάνω στο Βέντερς και οτι στο τέλος της προβολής μπορούσα να πω: κύριε Svankmajer (ή όποιε..), τι σκεφτόσταν επιτέλους όταν γυρίζατε αυτή τη σκηνή; Και το βράδυ κουρασμένη από το σινετρέξιμο να χορεύω ανάμεσα σε ένα happy crowd σε κάποιο από τα αυτοσχέδια πάρτυ.
Ίσως είναι όλα αυτά αυτονόητα σε ένα Φεστιβαλ και ίσως είμαι ένα μικρό σινεφιλικό ‘μπάζο’ που γνωρίζει έναν καινούργιο κόσμο. Αλλά, βρε αδερφέ, όταν απλόχερα σου προσφέρουν εικόνες και καλή διάθεση, γιατί να δεις μόνο την κακή πλευρά; Ίσως σε 10 χρόνια να επανέλθω βρίζοντας το αθώο παιδάκι που θα βρίσκεται στη θέση μου, καταδεικνύοντας κακή ποιότητα και ανοργανωσιά.. Για την ώρα όμως, θα το καταχαρώ με την όση αφέλεια μου έχει απομείνει, σε πείσμα όσων έχουν κουραστεί...
ΥΓ: Επειδή ξέρω οτι το σκεφτήκατε, δεν με πλήρωσε η Μουζάκη, ούτε μου κάθισε ο Χωραφάς για να τα πω αυτά..;)

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2006


ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΒΙΝΤΕΟ6

Το ανεξάρτητο φεστιβάλ κινηματογράφου που διοργανώνει η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ - Εταιρία Αστικού Πολιτισμού συνεχίζεται για τέταρτη χρονιά, στοχεύοντας και πάλι στην προβολή του σύγχρονου κινηματογραφικού λόγου και του πολιτισμού που γεννιέται στις πόλεις.

Η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΒΙΝΤΕΟ6 θα πραγματοποιηθεί φέτος στις 2 - 7 Δεκεμβρίου 2006 στο Πολιτιστικό Κέντρο BIOS και στο bar cinema NIXON, στην Αθήνα και περιλαμβάνει δύο διαγωνιστικά τμήματα:

Στην ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ, 13 ταινίες μυθοπλασίας, τεκμηρίωσης και κινουμένων σχεδίων από όλον τον κόσμο που δημιουργήθηκαν με χρήση του βίντεο και των νέων μέσων, δεν έχουν υποστεί μεταγραφή (transfer) σε φιλμ και έχουν μέγιστη διάρκεια 45 λεπτών, επιλέγονται για να διαγωνισθούν για το Μεγάλο Βραβείο του φεστιβάλ.

Παράλληλα, στο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΟΙΝΟΥ συμμετέχει μεγάλος αριθμός ταινιών απ' όλον τον κόσμο, που δημιουργήθηκαν με χρήση του βίντεο και των νέων μέσων, χωρίς περιορισμούς στη θεματολογία ή τη διάρκεια. Με ειδική διαδικασία, το κοινό ψηφίζει τις ταινίες που προτιμά και απονέμει το Βραβείο Κοινού της ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ ΒΙΝΤΕΟ6.

Όπως κάθε χρόνο, η ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΒΙΝΤΕΟ6 θα φιλοξενήσει αφιερώματα σε σημαντικά κινηματογραφικά φεστιβάλ απ' όλον τον κόσμο, στο καλλιτεχνικό κίνημα ΔΟΓΜΑ 95, στο σύγχρονο κυπριακό σινεμά και άλλες παράλληλες δράσεις.

Υπό την αιγίδα του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων Υποστηρικτές: Πρόγραμμα MEDIA, Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Τμήμα Κινηματογράφου Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Πληροφορίες: info@platforma.gr 6946811911
Γραφείο Τύπου: info@artache.gr 6937211336
Απο το Seven Film Gallery συμμετέχει ο Γιώργος Ηλιόπουλος
Πολύ ωραία η χθεσινή τελετή απονομής. Πολύ χάρηκα που η κυρία Αντωνίου σάρωσε τα βραβεία με την καταπληκτική της ταινία. Πολύ μου άρεσε που όταν πήγα στο Ολύμπιον το Σάββατο το βράδυ ήταν ο ένας πάνω στον άλλο. Πολύ. Βέβαια δεν πειράζει που δεν είδα καμία γνωστή φάτσα μέσα στον πανικό. Δεν πειράζει. Μου άρεσε πολύ η ιδέα για τα πρώτα ελληνικά blockbuster. Το Safe Sex και την Πολίτικη Κουζίνα. Συγχαρητήρια στην ΕΡΤ που βοηθάει τους νέους δημιουργούς και μας χαρίζει τόσο ωραίες ταινίες. Μπράβο και ξανά μπράβο. Μπράβο και στον κύριο Βουλγαράκη που είναι ο καλύτερος υπουργός πολιτισμού. Όλοι εδώ στο Κιλκίς τον υποστηρίζουμε και τον αγαπάμε. Όπως και η κυρία Αντωνίου φυσικά. Είμαι σίγουρος ότι τη βοήθησε πολύ. Αλλά τι καλή γυναίκα! Στο τέλος του λόγου της έστειλε και χαιρετίσματα στον Έντουαρντ και είπε να ναι καλά εκεί που βρίσκεται. Στη φυλακή δηλαδή. Μπράβο και στον κύριο Ρουσόπουλο που ήταν εκεί και χειροκρότησε όλους αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες του ελληνικού κινηματόγραφου. Και πολύ καλά έκανε η κυρία Αντωνίου που παραιτήθηκε από τη σχολή κινηματόγραφου του Α.Π.Θ. γιατί δεν ήταν καθόλου καλή σχολή. Ελπίζω να ανοίξει μαζί με τον κύριο υπουργο πολιτισμού ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο εδώ στο κιλκίς και να κάνει μία πολύ καλή σχολή που να μπορεί να διδάξει. Όχι σαν και αυτή του Α.Π.Θ. Μπας και ζήσουμε πάλι τις παλιές καλές εποχές του Φίνου, της Βουγιουκλάκη και του Παπαμιχαήλ.
Η ΧΩΡΙΑΤΟΠΟΥΛΑ
Η Αγγελική Αντωνίου σάρωσε τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας 2006

Καλύτερη ταινία

Σκηνοθεσία

Σενάριο

Μουσική

Ηχος

Μοντάζ

Σκηνικα

Ενδυματολογία

Βραβειο Διεθνούς Ενωσης κριτικών

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΠΡΑΒΟ!!!



Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2006



o Wim Wenders στο Seven Film Gallery.

«Eduart», της Αγγελικής Αντωνίου
Για κάθε έγκλημα, υπάρχει και μια τιμωρία. Μερικές φορές δεν αρκεί απλά να εξαγοράσεις τις τύψεις σου, μα πρέπει και να ξεπληρώσεις την ενοχή σου. Όμως, «μερικά πράγματα δεν αγοράζονται, ούτε πληρώνονται.. όταν σκοτώσεις κάποιον, τι μένει πια για να δώσεις πίσω;..». Τί μπορείς πράγματι να δώσεις πίσω; Ποιά είναι η ‘κατάλληλη’ τιμωρία για ένα τέτοιο έγκλημα; Η φυλακή; Ή μήπως οι τύψεις και η ‘έμπρακτη’ μετάνοια αρκούν; Και αν δεν μπορείς να νιώσεις τύψεις για τις πράξεις σου; Τότε τί γίνεται; -Μένεις ατιμώρητος εσαεί..;
Ο Eduart είναι ένας Αλβανός μικροκακοποιός που ήρθε στην Ελλάδα για να βρει μια καλύτερη ζωή, με μεγάλα όνειρα μα με μικρές προδοκίες από τον εαυτό του -είχε μάθει να ζει στην ευκολία, στη λούφα, και συνήθως σε βάρος ακόμα και αυτών που τον αγαπούσαν πραγματικά, χωρίς να φαίνεται να νιώθει τύψεις. Έτσι έζησε και στην Αθήνα, με μικροκλοπές, ημιπαρασιτώντας για 2 χρόνια στο περιθώριο της κοινωνίας. Μέχρι τη βραδιά που έγινε δολοφόνος. Χωρίς να δείχνει πως έχει συναίσθηση του εγκλήματός του -σαν άλλος «ξένος»-, βρίσκεται ξανά πίσω στην Αλβανία (ένα ‘δώρο’ της Ελλ. Αστυνομίας που τον απέλασε χωρίς να ξέρει πως είναι δολοφόνος) όπου με συνοπτικές διαδικασίες καταλήγει σ’ένα κελί φυλακής για μια κλοπή που είχε διαπράξει πριν φύγει από την Αλβανία.
Κι εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται σιγά σιγά το ψυχολογικό κουβάρι του.. Όσο το εξωτερικό του τραχύνεται και σκληραίνει από τη ζωή στη φυλακή, τόσο μέσα του αρχίζει να καταλαβαίνει τα λάθη του -να νιώθει τύψεις, να βλέπει εφιάλτες. Θα μπορέσει να αισθανθεί, να συνειδητοποιήσει, να πονέσει, και εντέλει να μετανιώσει -και έτσι και να λυτρωθεί. Ο Eduart της Αγγελικής Αντωνίου κερδίζει το στοίχημα γιατί δεν είναι προσποιητά αθώος, ούτε μας παρουσιάζεται αγιοποιημένος, αποζητώντας τον οίκτο και την λύπηση του θεατή για το ξεστράτημα του ‘ξεπεσμένου αγγέλου’. Η σκηνοθέτις δεν προσφεύγει στις ευκολίες που βλέπουμε συνήθως στην εγχώρια παραγωγή, αγιοποιώντας έναν εγκληματία, ούτε όμως βέβαια τον καταδικάζει, όπως θα έκανε μια μάζα. Δεν ζητά συγχώρεση, ούτε δικαίωση της αδικίας. Μας καλεί απλά να κατανοήσουμε, να δούμε τα κίνητρα και τις σκέψεις ενός ανθρώπου που έζησε μια ζωή στραβή, όχι λόγω των άλλων μα εξαιτίας των δικών του λαθών και επιλογών. Και που, άλλωστε, δεν έχει ανάγκη να ζητήσει τη συγχώρεση μας.. Γιατί αυτή τη βρήκε μέσα του, έχοντας το θάρρος να ζητήσει να πληρώσει το πιο βαρύ τίμημα, ενώ ήξερε πως μπορούσε να το γλιτώσει.
Χαίρομαι ειλικρινά που, αν και δεν είμαι μέλος των ‘εντεταλμένων’ φαν και υποστηρικτών της εγχώριας παραγωγής (αν και το φιλμ αυτό απέχει έτη φωτός από τα εγχώρια μέτρα και σταθμά, οπότε κρίνεται με ‘διεθνή’ κριτήρια), μπορώ να δηλώσω απερίφραστα πως ένα ελληνικό έργο ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές του Φεστιβαλ.
Μαριάννα Ράντου

47ο Διεθνες Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης
ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

ΧΡΥΣΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Οικογενειακοι Δεσμοί
ΑΡΓΥΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Μια Παρασκευη Απόγευμα
ΣΕΝΑΡΙΟ Οικογενειακοι Δεσμοι & Ο Ουρανος του Σουελί
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ Ο ουρανος του Σουελί
ΑΝΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ Ανακτηση
ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΥΜΑ Ο ουρανος του Σουελί
FIPRESCI ΔΙΕΘΝΕΣ Ο ουρανος του Σουελί
FIPRESCI ΕΛΛΗΝΙΚΟ Εντουαρντ
ΠΕΚΚ Η ψυχη στο στόμα
ΕΤΕΚΤ Εντουαρντ

Αναλυτικότερα από το in.gr :

Η νοτιοκορεατική ταινία «Οικογενειακοί δεσμοί» του Κιμ Τάε Γιονγκ κέρδισε το φετινό Χρυσό Αλέξανδρο - το πρώτο βραβείο (37.000 ευρώ) του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος του 47ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η ίδια ταινία κέρδισε άλλα δύο βραβεία: ένα εξ ημισείας με την βραζιλιάνικη παραγωγή «Ο ουρανός της Σουελί» για το σενάριο, ενώ οι τέσσερις γυναίκες ηθοποιοί της (οι Μουν Σορί, Γκοχ Ντουν-σιμ, Κονγκ Χίο-ζιν και Κίμ Χάε-οκ) μοιράστηκαν το βραβείο καλύτερης ηθοποιού.




Το βραβείο καλύτερου ηθοποιού απονεμήθηκε στον Αντόνι Παβλίτσκι για την ερμηνεία του στην ταινία «Ανάκτηση», της οποίας ο σκηνοθέτης Σλαβομίρ Φαμπίσκι πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας.

Ο Αργυρός Αλέξανδρος (22.000 ευρώ) απονεμήθηκε στη ιρανική ταινία της Μόνα Ζαντί Χαγκίρι «Μια Παρασκευή απόγευμα».


Το βραβείο καλλιτεχνικού επιτεύγματος απονεμήθηκε στην ταινία «Ο ουρανός της Σουελί».



Την ίδια βραζιλιάνικη παραγωγή επέλεξε για το βραβείο του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος και η κριτική επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) , ενώ η ίδια επιτροπή για το τμήμα του ελληνικού κινηματογράφου επέλεξε την ταινία «Εντουαρτ» της Αγγελικής Αντωνίου.


Το βραβείο που θεσμοθέτησε φέτος για πρώτη φορά το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης (με χρηματικό έπαθλο 15.000) και τίτλο «Καθημερινότητα : Υπέρβαση ή συμφιλίωση» απονεμήθηκε στην ταινία του Αλγερινού Ταρίκ Τεγκιά «Προτιμώ τη Ρώμη από σένα».

Το βραβείο «Γυναίκα και ισότητα ευκαιριών» της Γενικής Γραμματείας Ισότητας (συνοδευόμενο από χρηματικό έπαθλο 6.000 ευρώ) απονεμήθηκε στην ταινία «Σεράγιεβο σ΄αγαπώ» της Γιασμίλα Ζμπανιτς.

Το βραβείο της Βουλής των Ελλήνων (συνοδευόμενο από έπαθλο 15.000) ευρώ δόθηκε στην Μεξικάνικη ταινία «το βιολί» του Φρανσίσκο Βάργκας.

Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών αφού σε ανακοίνωση της εκφράζει την αντίθεση της με το θεσμό των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας (θα απονεμηθούν τη Δευτέρα σε ειδική τελετή στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης) , απένειμε το δικό της βραβείο στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η ψυχή στο στόμα».

Το ειδικό βραβείο αρτιότητας της Ένωσης Τεχνικών Ελλάδος Κινηματογράφου τηλεόρασης (ΕΤΕΚΤ) για ελληνική παραγωγή δόθηκε στην ταινία «Έντουαρτ» της Αγγελικής Αντωνίου.

Βραβείο σεναριακής διασκευής για ταινία μεγάλου μήκους (συνοδευόμενο από χρηματικό έπαθλο 7.000 ευρώ) απένειμε επίσης το ΕΚΕΒΙ (Εθνικό Κέντρο βιβλίου) στο σενάριο της ταινίας του Μανόλη Τσίπου «Πάπισσα Ιωάννα» που βασίστηκε στο ομότιτλο έργο του Εμμανουήλ Ροΐδη.

Τα βραβεία κοινού τέλος είναι: Για το τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» (συνοδεύεται από 2.000 ευρώ): στην ταινία «Ηταν ή δεν ήταν» του Κορνέλιου Πορουμπόιου από τη Ρουμανία. Για το τμήμα DigitalWave στα «Ονειρα θερινής Επαρχίας» του Γιώργου Ακσεχερλίδη.

Της τελετής λήξης ακολούθησε η προβολή της τελευταίας ταινίας του 84χρονου σήμερα Γάλλου σκηνοθέτη Αλέν Ρενέ «Ιδιωτικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους» που κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στο φετινό φεστιβάλ της Βενετίας .



Η τελετή λήξης και απονομής των βραβείων πραγματοποιήθηκε στις 20:30 το βράδυ της Κυριακής στον κινηματογράφο «Ολύμπιον» παρόντος του υπουργού Πολιτισμού Γιώργου Βουλγαράκη.


Την τελετή - όπως και αυτή της έναρξης του Φεστιβάλ την περασμένη Παρασκευή 17 Νοεμβρίου- σκηνοθέτησε ο Αγγελος Φραντζής ενώ παρουσιαστές ήταν οι ηθοποιοί Γιώργος Πυρπασόπουλος και Αθηνά Μαξίμου.

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2006


Η χθεσινή μέρα δεν προέκυψε ιδαίτερα ενδιαφέρουσα φεστιβαλικά, αφού οι επιλογές των ταινιών που έκανα δεν αποδείχθηκαν ιδιαίτερα επιτυχημένες. Πρώτο το «Περιμένοντας την ευτυχία» του Abderrahmane Sissako, που μετά το χθεσινό «Η ζωή πάνω στη γη», είχα μεγάλες προδσοκίες – οι οποίες, εν πολλοις, διαψεύστηκαν. Τα πλάνα της καθημερινότητας και τα τοπία υπέροχα μεν αλλά επαναλαμβανόμενα, κεντρικό θέμα είναι και πάλι η σχέση της Αφρικής με τη δύση, ενώ η μεγαλύτερη διάρκεια δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Η δεύτερη ταινία ήταν η «Μεταμόρφωση» του Κώστα Σφήκα, από την ενότητα Digital Wave: Ένα ψηφιακό εικαστικό πανδαιμόνιο γεμάτο συμβολισμούς, μέσα από μια νέα ανάγνωση της Μεταμόρφωσης του Φραντς Κάφκα. Ενδιαφέρουσα αλλά εξαιρετικά σύνθετη και εντέλει κουραστική η πρόταση του σκηνοθέτη, που για μένα δεν προσέθεσε κάτι ουσιαστικό στην ήδη πληρέσταστη ιδέα του Κάφκα.

Στα εξωφεστιβαλικά τώρα, αγαπάμε Miss Kittin’ που μας.. νιαούρισε αγρίως μέχρι πρωίας! Στο γυρισμό όμως, συνειδητοποίησα οτι ξημερώνει και η τελευταία μέρα του Φεστιβαλ..!! Δεν αφήνουμε τη μελαγχολία να μας καταβάλλει, ρυθμίζουμε ξυπνητήρια για να προλάβουμε και τις τελευταίες ταινίες, ενώ το βράδυ ένα περασματάκι από το Θερμαϊκό επιβάλλεται γιατί στα decks θα είναι Τσιτσόπουλος με Φραγκούλη, σε Morissey night (προθέρμανση για αύριο!)..
Μαριάννα Ράντου

ναι! ναι! ηρθε να μας δει να ψαξει για ταινιες ,να μας μιλησει,
να μας πει πως το σινεμα δεν ειναι καρέτα-καρέτα, ειδος προς εξαφάνιση, αλλά αντίθετα πρέπει να επικοινωνείται με τους θεατές. Μας είπε πως δεν εχει ξαναδει κατι τετοιο σε μαγαζι πουθενα στον κόσμο. Υποσχέθηκε να μας υποστηρίζει και να μας ενημερώνει για ότι καινουργιο συμβαίνει και κλείσαμε ραντευού να ξανάρθει σύντομα, και να οργανώσει ενα προσωπικο του αφιέρωμα με τις αγαπημένες ταινίες που τον επηρέασαν σ ενα απο τα αφιερώματα του Seven Film Gallery.

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2006

«Το βιολί» («El violin»),
του Francisco Vargas
(ενότητα: Ημέρες Ανεξαρτησίας)
Πρώτο πλάνο: αποτυπωμένη σε σκοτεινό ασπρόμαυρο φιλμ, μια σκηνή αποτρόπαια: στρατιωτικοί που βασανίζουν και βιάζουν κρατούμενους, ενώ κάπου μακριά νομίζεις πως ακούγεται ένα παράφωνο βιολί..
Σ’έναν απροσδιόριστο χρόνο (μόνο μετά το τέλος της τανίας κατάλαβα πως αναφέρεται στο σήμερα) στην ύπαιθρο του Μεξικού αντάρτες προετοιμάζουν (ξανά) επανάσταση, ενώ ο στρατός πλησιάζει απειλητικά στα γύρω χωριά θέλοντας να καταστείλει την εξέγερση. Στο κέντρο της ιστορίας ο Don Plutarco, ένας αγαθός μονόχειρας βιολιστής (παρεμπιπτόντως, ενδιαφέρουσα σημείωση: o άνθρωπος που έπαιζε το ρόλο δεν ήταν επαγγελματίας ηθοποιός, μα ‘υποδυόταν’ τον εαυτό του, αφού και στην πραγματικότητα είναι ένας περιπλανώμενος βιολιστής με ένα χέρι) που μαζί με τον γιο του Genaro και τον εγγονό του βγάζουν το ψωμί τους ως περιπλανώμενοι μουσικοί. Ο γιος του όμως, εκτός από μουσικός είναι και ένας από τους commandante της εξέγερσης, και έτσι όσο πλησιάζει ο στρατός, τόσο αυτός φεύγει μακριά από την οικογένεια για να προετοιμάσει το έδαφος για τους συμπολεμιστές του. Ο φαινομενικά φιλήσυχος Plutarco όμως δεν κάθεται ούτε αυτός με σταυρωμένα χέρια. Με «όπλο» του το αγαπημένο του βιολί, θα προσπαθήσει να βοηθήσει το γιο του στην προετοιμασία της εξέγερσης, περνώντας μέσα από το εχθρικό στρατόπεδο για να φέρει στους αντάρτες κρυμμένα πολεμοφόδια από το χωριό. Όταν μάλιστα βρίσκει έναν φιλόμουσο συνταγματάρχη που γοητεύεται από τη μουσική του βιολιού του, φαίνεται πως το σχέδιό του θα έχει αίσιο τέλος.. Η μουσική του βιολιού καταφέρνει πράγματι να καθυστερήσει αρκετά τον παραλογισμο του πολέμου -όχι όμως τελικά και να τον καθυποτάξει. Ο στρατός θα καταστείλει εντέλει την εξέγερση, ο Genaro και οι συμπολεμιστές του θα συλληφούν και ο Plutarco θα αρνηθεί να παίξει κατ’εντολή, υπογράφοντας συνειδητά την καταδίκη του.. Οι πυροβολισμοί και οι κραυγές ακούγονται δυστυχώς δυνατότερα από τη μουσική.
Αξιοποιώντας στο έπακρο τα κατάλληλα τεχνικά μέσα, δηλαδή ασπρόμαυρο φιλμ, σκοτεινή φωτογραφία (εκπληκτική) και κάμερα στο χέρι, και αποσπώντας πολύ καλές εμηνείες από τους ηθοποιούς του (ειδικά ο ‘ερασιτέχνης’ Plutarco είναι συγκλονιστικός), ο Vargas δημιουργεί ένα εξαιρετικό φιλμ, που μιλάει για τον παραλογισμό του πολέμου, για τη δύναμη της μουσικής αλλά και την οικογενειακή αγάπη, βγάζοντας συγχρόνως μια κραυγή απελπισίας για την πολιτική κατάσταση στο σύγχρονο Μεξικό. Από τις καλύτερες στιγμές του Φεστιβαλ.
Τελευταίο πλάνο: δυο παιδιά (ένα εκ των οποίων ο εγγονός του Plutarco), τραγουδούν για τους ηρωικούς αντάρτες Hidalgo, βγάζοντας το ψωμί τους ως περιπλανώμενοι μουσικοί στο φιλήσυχο και ειρηνικό πλεον χωριό τους.
Όσο η μουσική συνεχίζεται, θα συνεχίζεται και η ζωή -με ή χωρίς το βιολί..
Μαριάννα Ράντου

INLAND EMPIRE











Ο καινούριος Lynch πέρασε από την οθόνη του φεστιβάλ σαν οδοστρωτήρας παίρνοντάς μας μαζί του και καταφέρνοντας μέσα σε τρεις ώρες να ακυρώσει 111 χρόνια κινηματογραφικών εικόνων κάνοντάς μας να δούμε, επιτέλους, ένα νέο σινεμά που επανεφευρίσκει τον εαυτό του στο άπειρο.
Δουλεύοντας αυτή τη φορά με φτηνά ψηφιακά μέσα και σχεδόν αυτό-χρηματοδοτούμενος, κατάφερε, 30 χρόνια μετά το Eraserhead, να κάνει αυτό ακριβώς που ήθελε χωρίς συμβιβασμούς και παρεμβάσεις και γι’ αυτό διαυγές, καθαρό και φρέσκο. Τόσο φρέσκο που ξαφνιάζει, παρ’ ότι κουβαλάει μέσα του όλες τις εμμονές του δημιουργού του, και ξεπερνάει τα πειραματικά, avant-garde ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε, πονήματα κατά πολύ νεότερων του σκηνοθετών.
Ατμοσφαιρική, τρομακτική, ερωτική, απίστευτα όμορφη οπτικά (παρ’ όλες τις γκρίνιες διαφόρων για την χρήση dv—που πιστεύω πως λειτούργησε άψογα) και τόσο αινιγματική που δεν βγαίνει από το κεφάλι μου, ακόμη και τώρα δυο μέρες μετά, με τίποτα, η νέα ταινία του Lynch ήταν για μένα, ένα μοντέρνο αριστούργημα - επιτομή του κινηματογράφου του που ανυπομονώ να ξαναδώ.
Ραντεβού, ξανά, στις αίθουσες λοιπόν, όπου περιμένω, και ελπίζω σε ατελείωτες συζητήσεις και διαφωνίες, όπως γίνεται κάθε φορά που αυτός, ο τελευταίος από τους πραγματικούς auteur, φτιάχνει ένα κόσμο και το μόνο που μας προσφέρει είναι μια είσοδος προς τα μέσα. Η έξοδος είναι, και οφείλει να είναι, αυστηρά προσωπική μας υπόθεση…

Νίκος Πάστρας
Seven Παπάφη


"eduart"

της

Αγγελικής

Αντωνίου

Eshref Durmishi

ο ΕΝΤΟΥΑΡΤ της Αγγελικής Αντωνίου
παίζεται σήμερα στις 22.30μμ στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ 1
για να διευκολύνω τα κορίτσια σας γραφω
πως προφερεται ,το ονομα του πρωταγωνιστή
της ταινίας.
Εσρέφ Ντουρμίσι.
Μόνο αν τον φωνάξετε έτσι,
θα γυρίσει, να σας...ΔΕΙ.
Η ζωή πάνω στη γη»
(«La vie sur terre»),
του Abderrahmane Sissako
Μέσα από το φετινό Φεστιβαλ έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε από άκρη σ’ άκρη της γης. Από Κίνα μέχρι Βραζιλία και από την Ισλανδία μέχρι τις Φιλιππίνες με ενδιάμεσους βέβαια σταθμούς σε Ευρώπη και Αμερική, έχουμε μεταφερθεί νοητά σε κάθε πιθανό γεωγραφικό μήκος και πλάτος της υδρογείου. Έφτασε λοιπόν και η ώρα, έχοντας ως οδηγό τον μαυριτανό σκηνοθέτη Abderrahmane Sissako, να στρέψουμε το βλέμμα μας σε μια περιοχή του χάρτη που ο κινηματογρφικός φακός σπάνια εστιάζει: στην δυτική Αφρική -και συγκεκριμένα στο Μάλι.
Ο Sissako περιγράφεται ως ένας κατεξοχήν πολιτικός σκηνοθέτης, γεγονός που με είχε προδιαθέσει πως θα δω μια στεγνή, ρεαλιστική ταινία, που θα εκτοξεύει κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση.. Δεν με είχαν ενημερώσει όμως και για το κινηματογραφικό ταλέντο του Sissako, ούτε για τη σπάνια αισθητική του. Βρέθηκα έτσι προ (εξαιρετικά) ευχάριστης εκπλήξεως: το έργο αποδείχθηκε υπέροχα λυρικό, γεμάτο πραγματικά πανέμορφα πλάνα, που καταφέρνουν να αποτυπώσουν την καθημερινότητα της αφρικανικής χώρας με τρόπο αληθινό και ανθρώπινο, χωρίς να προσφεύγουν στις ‘φολκλορικές’ ευκολίες που έχουμε συνηθίσει. Ο Sissako γνωρίζοντας εκ των έσω την κατάσταση που επικρατεί στην πολύπαθη ήπειρό του, μας περιγράφει με πικρία αλλά και αγάπη και νοσταλγία τη γενέτειρά του, μέσα από ένα συνδυασμό πολύχρωμων κάδρων απαράμιλλης ομορφιάς και απλών σκηνών της καθημερινότητας των κατοίκων του Μάλι, επενδεδυμένων με απλά αφρικάνικα μουσικά μοτίβα, που ολοκληρώνουν ιδανικά την όλη εικόνα.
Συγχρόνως, απευθύνει με ιδιαίτερο τρόπο μια ‘ανοιχτή επιστολή’ προς τον δυτικό κόσμο: παράλληλα με τα υπέροχα πλάνα, απαγγέλλεται -με τη μορφή ενός γράμματος ενός ξενιτεμένου προς την οικογένειά του- ένα ιδιότυπο ποιητικό κείμενο, που αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ στη δύση για την κατάσταση στην οποία έχει οδηγήσει την Αφρική. Ασκείται έτσι οξεία πολιτική κριτική με τρόπο λυρικό και περιγράφεται το δράμα μιας ολόκληρης ηπείρου χωρίς μεμψιμοιρία και μελοδραματισμούς, με τρόπο ειλικρινή και άμεσο, καταφέρνοντας εντέλει να μας αγγίξει βαθιά, να μας συγκινήσει αληθινά και –γιατί όχι- να μας ευαισθητοποιήσει επιτέλους ουσιαστικά για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ‘ζωής πάνω στη γη'
Μαριάννα Ράντου

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2006



Little Festival Bits
Ταινίες που είδα στο πλαίσιο του Φεστιβαλ τις προηγούμενες μέρες, για τις οποίες όμως λόγω του μειωμένου ενδιαφέροντος που παρουσίασαν και της έλλειψης χρόνου (είμαι και πολύ busy η άτιμη) δεν μπόρεσα να γράψω μια ολοκληρωμένη ‘κριτική’..
Ιδού όμως σε λίγες γραμμές η αίσθηση που μου άφησαν:

«Blessed are the dreams of men»,
«NYC weights and measures»,
«Building a broken mousetrap»,
του Jem Cohen (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Ο νεοϋορκέζος σκηνοθέτης Jem Cohen μας ήρθε στις Μέρες Ανεξαρτησίας με 2 μικρού και μία μεγάλου μήκους ταινία. Δυστυχώς όμως η.. ποσότητα τανιών δεν έφερε και την αντίστοιχη ‘ποιότητα’. Η πρώτη μικρού μήκους στερείται θέματος και προσανατολισμού, η δεύτερη είναι πιο λυρική αλλά αδιάφορη, ενώ η μεγάλου μήκους «ποντικοπαγίδα» θα ενδιαφέρει μάλλον περισσότερο τους φαν της πανκ κολεκτίβας «The Ex», αφού η ταινία παρουσίαζει σκηνές συναυλίας τους (με κάποια εμβόλιμα πολιτικά μηνύματα).

«Προτιμώ τη Ρώμη από σένα», του Tariq Teguia (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Ο νεαρός Αλγερινος σκηνοθέτης, αν και όπως δήλωσε γύρισε μετά κόπων και βασάνων στη διάρκεια 7 χρόνων την ταινία, δεν κατάφερε τελικά να συγκινήσει ιδιαίτερα το κοινό του Φεστιβαλ, το οποίο σύσσωμο έφευγε στη διάρκεια της ταινίας. Όχι οτι είχε κάτι το ενοχλητικό, είχε όμως εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, καθώς παρακολουθούσε ένα ζευγάρι να περιπλανιέται ουσιαστικά άσκοπα σε μια πόλη κάπου στην Αλγερία ψάχνοντας κάποιον που..ποτέ δεν είναι εκεί. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη ήταν προφανώς να καταδείξει την πλήξη και την στασιμότητα που επικρατεί στη σημερινή διχασμένη Αλγερία,όμως το αποτέλεσμα δεν θα το χαρακτήριζα ιδαίτερα επιτυχημένο.

«Περασμένη ευτυχία» («Old Joy»), της Kelly Reichardt, (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Αργοί ρυθμοί και πάλι, πιο λυρικές όμως εικόνες και περισσότερο ενδιαφέροντα μηνύματα πάνω στην φιλία, την απώλεια αλλά και έμμεσα για τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση. Επίσης (μετά βέβαια από παραίνεση της σκηνοθέτιδος), μπορεί να θεωρηθεί και μια αλληγορία για την πορεία της αριστεράς. Ωραία πλάνα στα δάση του Oregon και ενδιαφέρουσα προσέγγιση των χαρακτήρων, όχι όμως -κατά τη γνώμη μου πάντα- κάτι το συγκλονιστικό -παρά το γεγογνός οτι μας ερχόταν στο φεστιβαλ με πολύ καλές κριτικές.

«Gretchen», του Steve Collins (ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Ένα teen movie από την ‘ανάποδη’, σ’ένα σχολείο όπου όλοι είναι.. ‘μπάζα’ με πρώτη και καλύτερη την αδέξια Gretchen, η οποία έχει φαει κόλλημα με τον πιο δημοφιλή τύπο του σχολείου (μην φαναστείτε κανέναν κούκλο, είπαμε, είναι ανάποδο teen movie). Απίστευτος σαρκασμός, στα όρια του κανιβαλισμού, έχει πλάκα για την δεις με παρέα στη γαλαρία.. Γιατί κατά τα άλλα, το όλο θέαμα κάπου το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη βερσιον (call me napoleon dynamite).

«Γίνε το αστέρι μου» («mein Stern»), Valeska Grisebach (ενότητα: Someone to watch)
Οι αδέξιες ερωτικές περιπέτειες μιας γερμανίδας έφηβης, της Νicole, που ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο του Christopher και δεν ξέρει πως να διαχειριστεί τη νέα κατάσταση.. Καλοπαιγμένο από τα δυο παιδιά, αλλά το θέμα το έχουμε δει πολλές φορές (και εδώ στο φεστιβαλ) και δεν υπήρχε κάποια καινούργια πρόταση. Αντίθετα είχε μάλλον αργούς ρυθμούς και αμήχανες παύσεις που δεν προωθούσαν την πλοκή.
Μαριάννα Ράντου
7η ΜΕΡΑ ΤΡΕΛΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

Η σημερινή μέρα φανερώνει ότι σύνορα η τέχνη, και δη ο κινηματογράφος δε γνωρίζει…Από τη μια έχουμε το κλασσικό πλέον “Η αρχόντισσα κι ο αλήτης” και από την άλλη, τη νέα δημιουργία του Lynch “INLAND EMPIRE”. Πως συνδυάζονται αυτά τα δυο; Άβυσσος η ψυχή του θεατή…


16.45 TONIA MARKETAKI
Η ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΚΙ Ο ΑΛΗΤΗΣ του Ντίνου Δημόπουλου

Με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσα ότι αυτή η πόλη δε ξέρει να εκτιμάει τα καλά θεάματα, καθώς η αίθουσα ήταν σχεδόν άδεια. Μα είστε τρελοί; Πότε θα ξαναέχετε την ευκαιρία να δείτε στη μεγάλη οθόνη ένα από τα πιο καλτ φιλμ του ελληνικού κινηματογράφου; Μα τω Θεό, όταν μπήκα στην αίθουσα η διάθεση μου ήταν σκατά και με το που βγήκα ένιωσα άλλος άνθρωπος. Τέτοιο γέλιο είχα να ρίξω πολύ καιρό. Κοντινά του Πίπη με τη μάσκαρα να ξεχωρίζει, ψαράδες να χορεύουν μαζεύοντας δίχτυα και τη Βουγιουκλάκη σε κάθε σκηνή να αλλάζει φόρεμα. Είναι μια ταινία που καλώς η κακώς όλοι έχουμε μεγαλώσει βλέποντας την. Γι’ αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον η παρακολούθηση της ύστερα από τόσα χρόνια, γιατί τη βλέπεις με πιο ώριμο μάτι και διαπιστώνεις πόσο εκπληκτικά γελοία είναι! Το αποτέλεσμα τη βάζει άνετα στο βάθρο των καλτ ταινιών παγκοσμίως! Τελικά είμαστε φοβεροί εμείς οι Έλληνες…


22.00 FRIDA LIAPPA
INLAND EMPIRE David Lynch

Ίσως φταίει ότι διαρκεί τρεις ώρες. Ίσως φταίει ότι τις δυο πρώτες ώρες καθόμουν στα βρωμερά σκαλιά της αίθουσας και πιάστηκε ο κ…ς μου. Ίσως φταίει ότι προηγουμένως είχα δει την “Αρχόντισσα και τον αλήτη”. Ίσως φταίει η βιντεϊλα της ταινίας. Ίσως φταίει το χαμηλό ΙQ μου. Ίσως φταίει η συνειρμική αφήγηση. Ίσως φταίτε κι εσείς κύριε Λιντς. Προσωπικά πολύ εγκεφαλικό το βρήκα για τα γούστα μου και εντελώς ακαταλαβίστικο. Και το “Μαλχόλαντ” μεν ολίγον ακαταλαβίστικο ήταν, αλλά είχε την ομορφιά του. Στο INLAND EMPIRE δε βρήκα τίποτα το ιδιαίτερο και απ’ ότι κατάλαβα πρόκειται για ταινία που την έκανε αυστηρά για του εαυτό του. Και σίγουρα όχι για μένα…

Γιώργος Αγγελόπουλος
6η ΜΕΡΑ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

13.00 JOHN CASSAVETES
BUGCRUSH του Carter Smith

Μικρού μήκους, μεγάλου διαμετρήματος! Σε 36 μινούτες ο σκηνοθέτης κατάφερε όσα δεν καταφέρνουν άλλοι σε τρίωρα “αριστουργήματα”. Είχα πολύ καιρό να δω κάτι τόσο ενδιαφέρον και αγωνιώδες, σε τέτοιο σημείο που αναθεμάτιζες που δεν κρατούσε λίγο παραπάνω σε διάρκεια. Η ιστορία μιλάει για το κόλλημα που έχει φάει ο ήρωας με το νέο και μυστηριώδη συμμαθητή του. Τυφλός από καψούρα τον ακολουθεί στο σπίτι του και εκεί αποκαλύπτεται πως δεν είναι και τόσο τέλειος… Ο μυστηριώδης νέος χρησιμοποιεί μαζοχιστικά μια ράτσα σκουληκιών που τον πηγαίνουν σε άλλη διάσταση και του χαρίζουν ατελείωτη στύση. Ο ήρωας δεν έχει άλλη επιλογή απ΄ το να δοκιμάσει. Οκ, η υπόθεση ακούγεται πολύ “κάπως” και σε προδιαθέτει για πολύ γέλιο, αλλά σίγουρα δεν είναι έτσι. Ο σκηνοθέτης γυρίζει ένα θρίλερ που ενώ θα έπρεπε το θέμα να σου φαίνεται γελοίο, τελικά βρίσκεσαι κολλημένος στην θέση σου με το στόμα ανοιχτό από την αγωνία. Ειλικρινά, κανένα ψεγάδι δε βρήκα. Σκηνοθεσία, ερμηνείες, ατμόσφαιρα, όλα μοναδικά. Όποιος το έχασε, έχασε…


17.30 OLYMPION
Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΦΥΛΑΚΑ του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου
Πρόκειται για μια ταινία-σχόλιο για την αστικοποίηση και την αναπόφευκτη ερήμωση της υπαίθρου. Η ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα και θα μπορούσε να βγει κάτι πολύ καλό, αλλά κατά τη γνώμη μου έμπαζε…Λίγο η κάκιστη ερμηνεία του πρωταγωνιστή, λίγο η αδιάφορη σκηνοθεσία με κάτι κουφά ζουμ, λίγο και τα σεναριακά κενά και το αποτέλεσμα φτώχυνε. Τα δικαιολογώ εν μέρει πάντως, γιατί αναγνωρίζω ότι ο σκηνοθέτης είχε την κάψα να γυρίσει για την ελληνική ύπαιθρο κι αυτό φάνηκε, κάνοντας μια πολύ προσωπική ταινία. Είχε αρκετές καλές στιγμές και συγκεκριμένα η τελική σκηνή ήταν φοβερή, αλλά και πάλι δεν καλύφθηκα. Στον κόσμο της αίθουσας άρεσε πολύ και την κόβω να πηγαίνει και για βραβείο κοινού.


20.30 VAKOURA-1
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ του Darren Aronofsky

Μια επιστροφή που σίγουρα περιμένανε πολλοί, αλλά με την ίδια σιγουριά νομίζω πως κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Είναι εκπληκτική η απόσταση μεταξύ των δυο προηγούμενων ταινιών του σκηνοθέτη, με τη τελευταία κι αυτό είναι κάτι που εκτιμώ γιατί είναι απαραίτητο για τους δημιουργούς να δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα. Είχα ακούσει πολλά καλά από όσους παρακολούθησαν τη πρώτη προβολή και περίμενα να δω κανένα αριστούργημα και ίσως τελικά αυτή η προδιάθεση λειτούργησε αρνητικά. Η ταινία ναι μεν μου άρεσε αλλά συγχρόνως χαλάστηκα και λίγο. Η ιδέα της ιστορίας ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και στο πρώτο μισό της ταινίας πήγαινε πολύ καλά. Αργότερα όμως, πλησιάζοντας προς το τέλος, σ’ ένα όργιο από οπτικά εφέ, η ταινία κάπου χάθηκε και μ’ άφησε με το αίσθημα του ανεκπλήρωτου. Απανωτές δράσεις τις οποίες προσπαθείς να κατανοήσεις και συμβολισμοί στους οποίους δε βρίσκεις το νόημα. Σκηνοθεσία λίγο εξυπνακίστικη, αλλά φυσικά πλήρης και ερμηνείες πολύ καλές και από τους δυο πρωταγωνιστές. Η ταινία ήταν πολύ κοντά για να μη χαλάσει το σερί καλών ταινιών του σκηνοθέτη, αλλά για λίγο το έχασε…


Γιώργος Αγγελόπουλος
5η ΜΕΡΑ ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

Μ’ αυτά και με ’κεινα φτάσαμε κιόλας στο μέσο του φεστιβαλ. Ας ελπίσουμε οι επόμενες ημέρες να μας αποζημιώσουν γιατί μέχρι στιγμής πολλά κεράσια ακούμε, αλλά δε βλέπουμε (τζάμπα το πήραμε το καλάθι;).


15.00 OLYMPION
THE POINT του Joshua Dorsey

Παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας (ε, ρε μεγαλεία…) και ο σκηνοθέτης ήταν παρών για να μας παρουσιάσει το δεύτερο του πόνημα. Η ταινία ασχολείται με μια κακόφημη υπάρχουσα γειτονιά του Καναδά, γνωστή ως “the point” στην οποία ζουν με τα προβλήματα τους οι έφηβοι νέοι της ταινίας. Το ωραίο είναι, πως οι ήρωες όντως μένουν εκεί και ουσιαστικά παίζουν τους εαυτούς τους(μέχρι και τα ονόματα τους είναι τα ίδια). Αυτό συνέβη, γιατί σκοπός του σκηνοθέτη ήταν να γυρίσει μια ρεαλιστική ταινία μυθοπλασίας. Η ιδέα καλή, αλλά στην πράξη χάνει πολύ. Τα παιδιά παίζουν όλα πολύ καλά, αλλά οι χαρακτήρες είναι πάρα πολλοί, το σενάριο λίγο ότι να ’ναι(μέχρι και το μεταφυσικό εμπλέκεται) και έτσι καταλήγουμε σ’ ένα λιγάκι χαοτικό αποτέλεσμα, πολύ μακρύτερα από το όραμα του σκηνοθέτη. Το πολύ καλό μοντάζ, ειδικά στο τέλος, σώζει τη ταινία από το να κάνει κοιλιά, αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι ψιλοαδιάφορο. Εάν ήμουν δεκαέξι χρονών το πιθανότερο είναι ότι θα μου άρεσε πολύ και κατά τη γνώμη μου σ’ αυτό το κοινό θα πρέπει να στοχεύσει.


18.00 JOHN CASSAVETES
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΜΟΝΟΣ του Tsai Ming-liang

Μια πολύ ήρεμη, αργή και γαλήνια ταινία που η σου πάει η δε σου πάει. Πολλοί έφυγαν από την αίθουσα την ώρα της προβολής, αλλά δε μπορώ και να μη τους δικαιολογήσω. Προσωπικά η ταινία μου άρεσε πολύ, αλλά είναι λογικό και κάποιοι να βαρεθούν εάν για δυο ώρες βλέπουν ακίνητη κάμερα, πολύ λίγη δράση, μεγάλα μονοπλάνα και σχεδόν καθόλου διάλογους. Η ταινία καταπιάνεται με θέματα όπως η αγάπη, η εγκατάλειψη, η μοναχικότητα και η ανάγκη του καθενός να νιώσει ένα κορμί δίπλα στο δικό του. Ο σκηνοθέτης αφήνει την εικόνα του να μιλήσει (εξαιρετικά κάδρα) και η ιστορία πλάθεται από μόνη της με τέτοιο τρόπο που στο τέλος οι χαρακτήρες, σου είναι πολύ οικείοι . Ο σκηνοθέτης έχει βραβευτεί με το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία το 1994 και με την Αργυρή Άρκτο το 2005 και όπως όλα δείχνουν έχει ακόμα δρόμο…


20.00 STAVROS TORNES
Η ΚΟΛΛΑ του Alexis Dos Santos

Ακόμα μια ταινία για την ανακάλυψη του σεξ…Ένα δοχείο κόλλα είναι η αφορμή, και όχι η αιτία, για να ξεκινήσουν όλα. Ο δεκαεξάχρονος Lucas μαζί με τον κολλητό του μαστουρώνουν(!) αναπνέοντας κόλλα και αρχίζουν τα ερωτικά παιχνίδια. Έτσι συνειδητοποιούν τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται στη φιλία τους αλλά και στο σεξ, το μεγάλο ερωτηματικό της ηλικίας τους. Στο παιχνίδι αργότερα μπαίνει και μια φίλη και ζήσανε αυτοί καλά και ’μεις όχι και τόσο αφού η σκηνοθεσία ήταν “πάρε μια κάμερα και τράβα” και στο σενάριο πολλά κουφά μπαίνανε χωρίς λόγο. Οι χαρακτήρες ήταν πολύ συμπαθείς και η λατινοαμερικάνικη ατμόσφαιρα ζωντανή, αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη απόδοση (Θέλω και τη μαμά σου).



Γιώργος Αγγελόπουλος
«Ο Μικρός Ότικ»
(«Otesanek»),
του Jan Svankmajer
Για την ταινία αυτή, ο Svankmajer δεν χρειάστηκε να πλάσει κάποιο από τα σουρεαλιστικά του σενάρια.. Δανείστηκε απλώς την ιστορία από ένα παραδοσιακό παιδικό (;) παραμύθι της Τσεχίας, που αποτελεί κατά βάση μια αρκετά νοσηρή βερσιον του γνωστού μας Πινόκιο. Ένα ζευγάρι αντιμετωπίζει προβλήματα στειρότητας, γεγονός που τους απασχολεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, που κοντεύουν να οδηγηθούν στην τρέλα. Έτσι μια μέρα αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα κούτσουρο(!), το οποίο και βαφτίζουν Ότικ. Για να μην κινήσουν όμως τις υποψίες των γειτόνων τους, για 9 μήνες η σύζυγος προσποιείται οτι είναι έγκυος, πάντα βέβαια υπο το άγρυπνο βλέμμα της –όχι και όσο αθώας– μικρής κόρης των γειτόνων τους, που αρχίζει και καταλαβαίνει περισσότερα απ’όσα θα έπρεπε.. Ωστόσο, λίγο μετά την υποτιθέμενη γέννα, το κούτσουρο αποκτά ζωή και μέρα με τη μέρα μεταφορφώνεται σε ένα αδηφάγο αχόρταγο τέρας. Η ψυχρή λογική του ‘πατέρα’ συγκρούεται με το μητρικό αίσθημα της ‘μάνας’ και έτσι αποφασίζουν να μην εξοντώσουν τον Ότικ, αφήνοντάς τον να θεριεύει και να καταβροχθίζει τα πάντα στο πέρασμά του, ξεκινώντας από τον αθωο γατούλη του σπιτιού και συνεχίζοντας με τους άτυχους ενοίκους της πολυκατοικίας.. Το παιδικό παραμύθι που ξεπηδά συγχρόνως και μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της 10χρονης γειτόνισσας αποκτά σιγά σιγά διαστάσεις θριλερ.. Ο Svankmajer αξιοποιεί με έξυπνο τρόπο τη σουρεάλ ιστορία εμπλουτίζοντάς τη με αρκετές δόσεις μαύρου και ‘διαστροφικού’ χιουμορ καθώς και με ιδιαίτερα επιτυχημένους και ευφάνταστους συμβολισμούς, η ταινία όμως στο σύνολό της δεν θα έλεγα πως είναι ο,τι καλύτερο είδαμε από τον Τσέχο στο αφιέρωμα, κυρίως γιατί οι μικρές του εμμονές καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο στην ταινία απ’όσο θα έπρεπε, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα ενοχλητικά και τη διάρκειά της.
Τελικά ενα παιδικό παραμύθι μπορεί να.. εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους από όσους φανταζόμαστε!!

Μαριάννα Ράντου
του Jan Svankmajer
Δανειζόμενος τον κεντρικό πυρήνα της κλασσικής ιστορίας του Γκαίτε, δηλαδή τη συνάντηση ενός ανθρώπου με το Διάβολο, ο Svankmajer μας παρουσιάζει μια εντελώς καινούργια σουρεαλιστική πρόταση, που συμπλέκει το όνειρο με την πραγματικότητα και το θέατρο με τη ζωή. Ένας άνδρας άγνωστων λοιπών στοιχείων βρίσκεται καθοδηγούμεος από δύο μυστήριους ανθρώπους σ’ενα ερειπωμένο σπίτι. Ακολουθώντας την περιέργειά του, βρίσκεται πάνω στη σκηνή ενός θεάτρου γεμάτο από θεατές που περιμένουν από αυτόν να τους παίξει τον Φάουστ. Τρομαγμένος, προσπαθεί να ξεφύγει-όμως η περιέργειά του τελικά επικρατεί.. Σ’εναν αδιευκρίνιστο χώρο κάπου ανάμεσα σε μια θεατρική πραγματικότητα και σ’ ένα απόκοσμο όνειρο ο άνδρας ως άλλος Φάουστ βρίσκεται απέναντι στο Μεφιστοφελή, μέσα σε ένα σκηνικό σουρεαλιστικό και σκοτεινό -ακριβώς ο χώρος δηλαδή που αρμόζει για τέτοιες ‘διαβολικές’ συναντήσεις.. Αξιοποιώντας ηθοποιούς, animation και παραδοσιακό κουκλοθέτρο, ο τσέχος σκηνοθέτης συνθέτει έναν μυστήριο, σκοτεινό αλλά και σαρκαστικό εφιάλτη (με υπέροχες στιγμές σαρδόνιου χιουμορ), που κατά τη γνώμη μου συλλαμβάνει απόλυτα επιτυχημένα το πνεύμα του μύθου του Φάουστ: στον κατά Svankmajer Φάουστ, ο ήρωας δεν πουλά βέβαια την ψυχή του στο Διάβολο με την πρόφαση του έρωτα για μια νεαρή Μαργαρίτα, μα την πουλά έχοντας εξαρχής τη συνείδηση οτι θα μπει σ’ενα ταξίδι αυτογνωσίας -κι ας μην έχει ουτε αυτός συνειδητοποιήσει το αναπόφευκτο τέλος που τον περιμένει.. Φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπουμε και την άλλη ιδιαίτερη προσωπική πινελιά του σκηνοθέτη: τους ιδιοφυείς –και βέβαια συχνά ακατανόητους εν πρώτοις – σουρεαλιστικούς συμβολισμούς που ολοκληρώνουν ιδανικά αυτή τη νέα θεώρηση του παραδοσιακού μύθου.


Μαριάννα Ραντου


4η ΜΕΡΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

Η τρίτη μέρα πέρασε χωρίς να δω τίποτα…Ντροπή μου, όνειδος και καταισχύνη (αλλά έχουμε κι άλλες δουλειές…)

17.30 OLYMPION
ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ του Διονύση Χαριτόπουλου

Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα για το συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο, η οποία μάλλον στέφθηκε επιτυχής. Η μόδα των σπονδυλωτών φτάνει και στην Ελλάδα και αυτή τη φορά ασχολείται με επιφανείς και τέλειους κατά γενική ομολογία πολίτες, που όμως κάτω από το λαμπερό τους περιτύλιγμα κρύβουν ένα υπέροχο τίποτα! Σταρ, πολιτικοί, τηλεπερσόνες και μάνατζερ. Πολύ κλισέ χαρακτήρες και άρα χωρίς βάθος, εφ’ όσον είναι τόσο οικείοι στο θεατή. Οι ερμηνείες είναι απολαυστικές (με τη Τζίνα Αλοιμόνου όσο κι αν φαίνεται απίστευτο να ξεχωρίζει!)και η σκηνοθεσία έχει αρκετές καλές στιγμές. Το σενάριο πάσχει λίγο ξεχειλώνοντας προς το τέλος, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια το γέλιο δε σε εγκαταλείπει (κορυφαία η σκηνή με την “οπερετική” εκτέλεση του λαϊκού άσματος “Σ’ έχω κάνει Θεό”). Μια ταινία που το αποτέλεσμα της κατά γενικές γραμμές, είναι αξιοπρεπές, για τα ελληνικά δεδομένα πάντα.


20.45 FRIDA LIAPPA
ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ του Gerardo Naranjo

Η εικόνα είχε κόκκο, ήταν φλου και η κάμερα στο χέρι σε κάποιες φάσεις κουνιόταν πάρα πολύ και σε ζάλιζε, αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία γιατί είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ μέχρι στιγμής. Ο σκηνοθέτης μ’ έκανε μέσα σε μιάμιση ώρα να νιώσω το μεξικάνικο πνεύμα και κουλτούρα στο πετσί μου. Σπονδυλωτές ιστορίες που η μια υφαίνεται μέσα στην άλλη δίνοντας ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα εθνικής κινηματογραφίας. Χαρακτήρες τέλεια σκιαγραφημένοι και συγκρούσεις εσωτερικές που οδηγούν σε “όμορφα” αδιέξοδα και φέρνουν τους ήρωες πιο κοντά στην αλήθεια. Το Μεξικό του “Θέλω και τη μαμά σου” επιστρέφει, προσφέροντας ένα δράμα που παραδόξως είναι πέρα για πέρα αισιόδοξο…


Γιώργος Αγγελόπουλος

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2006


Αφού αρκετός λόγος έγινε χθες για όλα αυτά που μας στεναχωρούν και μας πληγώνουν στο κατά τα άλλα πολυαγαπημένο μας φεστιβάλ, σήμερα ας μιλήσουμε για κάτι πιο ευχάριστο. Η χθεσινή μέρα ήταν γεμάτη από μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις. Η αρχή έγινε με τον τρομέρο Καναδό Joshua Dorshey και το γεμάτο νεύρο και εφηβικές ανησυχίες POINT. Το τρομερό της όλης υπόθεσης είναι ότι αυτός ο τύπος αποφάσισε να κάνει μία ταινία για εφήβους σε ένα γκέτο του Μοντρεάλ, αφήνοντας τα ίδια τα παιδιά να μιλήσουν για τα πραγματικά τους προβλήματα. Έτσι, πήρε σβάρνα όλους τους δήμους, στις πιο κακόφημες φτωχογειτονιές και ανακοίνωσε την αρχή των γυρισμάτων μιας εφηβικής ταινίας, όπου το σενάριο θα γραφόταν από τα ίδια τα παιδιά. Μετά από λίγες μέρες, τα γραφεία του δήμου άρχισαν να γεμίζουν από νέους κάθε ηλικίας, που άδραξαν αυτή την τρομερή ευκαιρία έκφρασης και έκθεσης και με πολύ μεράκι και γνήσια εφηβική όρεξη, κατασκεύασαν μία ιστορία εμπνευσμένη από προσωπικές εμπειρίες, προβληματισμούς τους και πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στην περιοχή τους, βγάζοντας έτσι στη φόρα για ακόμα μια φορά τα άπλυτα του αμερικάνικου βορρά. Βέβαια η ταινία δεν ήταν και κανένα αριστούργημα, αλλά είναι σημαντικό να λαμβάνονται τέτοιες πρωτοβουλίες από ανθρώπους που έχουν τις γνώσεις και τις δυνατότητες να στηρίξουν τα νέα παιδιά, δίνοντάς τους βήμα για ελεύθερη και γνήσια καλλιτεχνική έκφραση. Τα ωραία όμως δε σταματούν εδώ. Στη μία παρά δέκα πραγματοποιήθηκε έκτατη προβολή των τρομερών Γάλλων μικρομηκάδων, της παρέας του Γαβρά. Πολύ γέλιο και χαβαλές, μία σινεφιλ βερσιόν του αμερικάνικου Jackass. Γαλλική καφρίλα, ραπ και μπίτια, σκειτ, γκραφίτι και τρέχα γύρευε. Δε λέω γέλασα και πέρασα μια χαρά αλλά λίγα πραγματάκια εκτός από κανά δυο πολυ καλογυρισμένα. Αξίζει πάντως προσοχής, όπως και να χει.
Συνεχίζουμε και σήμερα με φόρα στο Λιντς, μήπως και καταφέρουμε να χωθούμε στην αίθουσα που αναμένεται να είναι τίγκα... Αυτά τα ολίγα

«Motorcycle»,
του Paul Gordon
(ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως το νέο αίμα της Αμερικής με είχε απογοητεύσει πλήρως, ήρθε ο νεαρότατος (πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και πρώτη του φορά έξω από την Αμερική) Paul Gordon καβάλα στη μηχανή του για να σώσει την τιμή του uncle Sam! Παρά τον απειλητικό τίτλο του, το «Μotorcycle» αποδείχθηκε ένα γλυκύτατο, ευαίσθητο, και κυρίως ανθρώπινο φιλμ - μια γλυκόπικρη, ‘ανάποδη’ κομεντί χαρακτήρων με ιδιαίτερο χιουμορ, που παρακολουθεί τις ζωές τριων εντελώς «αλλού» ατόμων, οι οποίες διασταυρώνονται μέσω μιας παλιάς μοτοσυκλέτας: Πρώτος ξεκινά τη διαδρομή o συμπαθέστατος αλλά λίγο loser Chris που μόλις τον παράτησε η κοπέλα του και αγοράζει τη μοτοσυκλέτα για να τονώσει το ηθικό του. Στην συνέχεια η μηχανή περνάει στα χέρια της χαμένης από τα εγκόσμια και χωμένης στα βιβλία και τις πνευματικές αναζητήσεις Ingrid που θέλοντας επιτέλους να κάνει κάτι πιο extreme κλέβει την μοτοσυκλέτα από τον δύστυχο Chris.. Σύντομα βέβαια το μετανιώνει («η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά»...) και τη χαρίζει στην φευγάτη και επαναστατημένη Brandi, η οποία τη δέχεται με ενθουσιασμό και την αξιοποιεί δεόντως φεύγοντας από το σπίτι της και ξεκινώντας ένα ταξίδι στο άγνωστο. Στην πορεία συναντά τον γλυκό Chris, που με λίγη καθυστέρηση αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για την δική του μηχανή, μα πλεον συνειδητοποιεί πως δεν την έχει ανάγκη: πιο σίγουρος πια για τον εαυτό του αφήνει πίσω του τη μοτοσυκλέτα και την εικόνα του ‘μηχανοκίνητου μάγκα’ και φεύγει καβάλα στο ποδήλατό του για.. νέες περιπέτειες.
Όπως φαίνεται και από την περιγραφή, η ιστορία είναι απλή και ανεπιτήδευτη -και βέβαια δεν βρίθει μηνυμάτων.. Το βλέμμα του Gordon όμως είναι τόσο γλυκό και ο φακός του παρακολουθεί με τόση ανθρωπιά και συμπάθεια τους χαρακτήρες του που καταφέρνει να τους βάλει μέσα στην καρδιά μας. Σ’ αυτό βοηθά και η επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ (μου θύμισε πολύ το όλο concept του επίσης γλυκύτατου Dark Horse) καθώς και το soundtrack που κινείται σε «μηχανοκίνητους» ρυθμούς, συνοδεύοντας ιδανικά την κάθε ιστορία. Βγήκα με το χαμόγελο στα χείλη, με μια αίσθηση.. σαν να κατέβηκα μόλις από βόλτα με τη μηχανή και το αεράκι ακόμα να μου χτυπάει το πρόσωπο!

Μαριάννα Ράντου

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2006

Ε λοιπόν φίλε δυστυχώς ή ευτυχώς όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι μία μεγάλη πασαρέλα. Και σε πληροφορώ πως στη σχολή κινηματογράφου τα άτομα δεν είναι καθόλου βλαμμένα. Μπορεί τα περισσότερα από αυτά να είναι εκκεντρικά και δήθεν αλλά πίστεψέ με, τα περισσότερα έχουν μία αρκετά καλή κινηματογραφική παιδεία. Το ότι κάποιοι αντιμετωπίζουν το φεστιβάλ της πόλης ως μία τελετή λατρείας του περίεργου ντυσίματος και του κοκκάλινου γιαλιού δε θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να σε απασχολεί. Γράψε τους.
Είναι τα ίδια ακριβώς άτομα που σκοτώνονται να δουν ξαφνικά όλες τις ταινίες του Βέντερς επειδή ήρθε στην πόλη. Είναι οι ίδιοι που έχουν δει μόνο τα φτερά του έρωτα (που φυσικά τα θεωρούν την καλύτερη του ταινία), οι ίδιοι γενικά που ενδιαφέρονται για τα κινηματογραφικά δρώμενα μόνο κάθε Νοέμβριο. Είναι ακριβώς αυτοί που γεμίζουν την αποθήκη Γ με κάθε ευκαιρία για να δούνε σέξυ φάτσες. Βέβαια δε θα πάνε ποτέ να δουν τις τελευταίες ελληνικές ταινίες αλλά θα πέσουν ξαφνικά ο ένας πάνω στον άλλο για να δουν όλα τα μικρού μήκους του Σβανγκμάγιερ. Δηλαδή αν του χρόνου έκαναν αφιέρωμα στις ταινίες του Ρόκο Σιφρέντι θα υπήρχε τέτοια ζήτηση στο πορνό? Ίσως. Τέλοσπάντων, φίλε Κράλλη, αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι δεν μπορούμε να απαιτούμε από τον καθένα να ενδιαφέρεται για το σινεμά με τρόπο δημιουργικό. Είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει όση φιγούρα θέλει και να φορέσει ότι θέλει. Οι τύποι του κουλτούρα να φύγουμε δεν πιστεύω ότι θα κάνουν το φεστιβάλ χειρότερο. Οι αναχρονισμοί όμως ναι. Και στην τελική αυτό που με εκνευρίζει όσο οτιδήποτε άλλο είναι πως αν τους έπαιρνες έναν έναν και τους έβαζες να δουν τη μεγαλύτερη στιγμή του Γερμανού, την κατάσταση των πραγμάτων, στο πρώτο μισαωράκι όλοι θα σκέφτονταν τι να φορέσουν αύριο για το πάρτι του ενός και του άλλου. Φυσικά να ξες ότι οι περισσότεροι στη σχολή είναι τέτοιοι. Και όταν τους ακούω να λένε ότι το Ιλουστρασιόν ήταν μούφα, τραβάω τα μαλλία μου. Φυσικά η ταινία είχε πολλές αδυναμίες σε όλα τα επίπεδα, πλην ίσως της φωτογραφίας του Γιώργου Αργυροηλιόπουλου που ήταν πολύ καλή, αλλά είχε μία νέα,επικριτική και αυστηρή ματιά στο ερώτημα που μας καίει όλους. Γιατί σε αυτή τη χώρα όλα είναι τόσο κάτω. Και εάν η νέα γενία Ελλήνων κινηματογραφιστών αναλώνεται μόνο στο που θα πιει ποτό και στο τι θα φορέσει, τότε μάλλον τα επόμενα τριάντα χρόνια θα βλέπουμε σεξουαλικές φαρσοκωμωδίες με καλοντυμένους αλκοολικούς. Και όλοι εμείς, που από την αρχή δεν είχαμε και πολλές ελπίδες, θα θαφτούμε στον λάκκο της επαναλήψης και της αισθητικής του σίριαλ που κάποτε κοροιδεύαμε κάτω από τα πολύχρωμα σκουφιά μας και τα επιμελώς-ατιμέλητα ρούχα μας.

Πάνω στις σεξυ φατσες που είπες...Βασικα εχω αρχισει να εκνευριζομαι με αυτην την κουλτουρα-κουβερτουρα. Ξαφνικα, εισαι εκκεντρικος μονο αν σκάσεις στο φεστιβαλ με ΦΟΡΜΕΣ!!! Δεν γινεται αλλο αυτη η κατασταση...Οσοι ειχαν προβληματα ορασης ξεθαψαν τα Alain Miklie τους τα L.A. eyworks τους και γενικα οτι κοκκαλινο γυαλι ειχαν και παραπεμπει σε Αλεν και Βεντερς, και οσοι δεν ειχαν (προβληματα ορασης) ξαφνικα απέκτησαν..! Η high class Θεσσαλονικη πανταχου παρουσα (παλιοτερα λιγο πριν την Αριστοτελους στην Τσιμισκη μυριζαμε τσουρεκι Τερκενλη, τωρα πια μυριζουμε channel, comme des garcons και prada). Δεν ειναι κατασταση αυτη. Τα περισσοτερα (συγγνωμη αν αδικω καποιον, δεν το κανω κακοπροαιρετα) βλαμμενα της σχολης κινηματογραφου ερχοντουσαν με μπερεδες,τραγιασκες, καρω, τουιντ, θελοντας να πουν απο χιλιομετρα ¨κοιταξτε, σπουδαζω κινηματογραφο, ειμαι στο στοιχειο μου!¨.Μηπως αρχιζουμε να χανουμε λιγο την ουσια; Μηπως η ποιοτικη κατρακύλα του Φεστιβαλ ξεκινα απο εμας τους ίδιους; Μηπως κανουμε τα παντα μια τεραστια πασαρελα; Λεω εγω τωρα, αν κανω λαθος διορθωστε με. Ελαχιστοι ανθρωποι ερχονται στο φεστιβαλ για να δουν ταινιες, για τον εαυτο τους και τους χαιρομαι πραγματικα. Οι υπολοιποι, χωριζονται σε 3 βασικες κατηγοριες:α) Ηρθα για να κρινω τις ταινιες και να πω την αποψαρα μουβ) Ηρθα για να με δουν πως ηρθαγ) Ηρθα γιατι ανοικω στην super duper alternative indie underground cinephile -για λιγους και εκλεκτους(που παραδοξως ειναι πολυ περισσοτεροι απ τους υπολοιπους)- υποκουλτουρα/σκηνη της θεσσαλονικης και οφειλω να ειμαι εκει.Πειτε οχι στους Μαιντανους.Πειτε οχι σε αυτους που σε 2 χρονια (μπορει και σημερα κιολας) θα λιωνουν στα σκυλαδικα της εθνικης.Δειξτε τους πως δεν υπαρχουν, και ακομα και αν υπαρχουν δεν μας ενδιαφερουν.Ας δωσουμε στο φεστιβαλ την αιγλη και την θεση που ειχε.Δειξτε τους ολα τα στραβα. Φτυστε ο,τι σας χαλαει την γευση.
Αγγελος Κραλλης

Διάλειμμα ολιγων… γραμμων
(πολύ φεστιβαλ επεσε τελευταια…)


Ρομαντικές κομεντί.
Μεγάλο κεφάλαιο, ανεκδιήγητο για πολλούς.
Μα γιατί όμως; Γιατί;
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει πιο αδικημένο είδος ταινιών από τις ρομαντικές κομεντί. Προτού καν βγουν στις αίθουσες είναι θαμμένες από τους κριτικούς, πολλά μέτρα κάτω από τη γη. Και μιλάω φυσικά για τους κριτικούς που θα τολμήσουν να πάνε στο σινεμά να τις δουν, καθώς οι περισσότεροι δε μπαίνουν καν στον κόπο. “Γιατί να δούμε μια από τα ίδια;” , σκέφτονται (και αλίμονο αν υπάρχει πιο ηλίθια σκέψη αν αναλογιστείς πως οι μισές ταινίες αποτελούν αντιγραφή των άλλων μισών-ανεξαρτήτως είδους).
Θεωρείται από πολλούς ως το φτωχότερο είδος, καθώς δεν έχει σημειώσει καμιά εξέλιξη και είναι κενό σε μηνύματα!? Έλεος! Αν ήθελα μηνύματα υπάρχει και το κινητό μου! Γιατί όλες οι ταινίες πρέπει να έχουν κάποιο μήνυμα; Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τη βαριά κουλτούρα… Οι ρομαντικές κομεντί είναι το πιο ειλικρινές είδος που έχει γεννήσει ο κινηματογράφος. Δεν έχει “μπασταρδευτεί” όπως συμβαίνει με άλλα είδη (π.χ. βλέπεις μια περιπέτεια και τσουπ! Να ’σου το ειδύλλιο από το πουθενά) και έχει αφοσιωθεί αποκλειστικά στη ρομαντική του ατμόσφαιρα. Με λίγα λόγια, ποτέ δεν έχει κοροϊδέψει το κοινό και ποτέ δεν έχει προσποιηθεί κάτι που δεν είναι. Ο θεατής γνωρίζει από την αρχή ότι θα δει μια γυναίκα και έναν άνδρα να ερωτεύονται, να περνάνε τα χίλια δυο κακά και απρόσμενα αλλά στο τέλος, δε πάει να χαλάει ο κόσμος, οι δυο τους θα μείνουν μαζί. Η πλοκή είναι προβλεπόμενη, αλλά αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο, καθώς ο θεατής θέλει να ζήσει έναν τόσο μεγάλο έρωτα, έστω και μέσω της οθόνης. Καλώς η κακώς (κακώς δηλαδή) αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες και μολονότι το γνωρίζουμε, ένα ελάχιστο τετραγωνικό εκατοστό στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας συνεχίζει να φαντασιώνεται μια τέτοια μεγάλη ιστορία αγάπης και για μας. Δε ξέρω αν αυτό ακούγεται “pathetic” δε παύει όμως να είναι και ειλικρινές!
Επίσης ακόμη ένα πράγμα που μου τη δίνει είναι η “γκετοποίηση” των ρομαντικών ταινιών, η άποψη δηλαδή ότι απευθύνονται αποκλειστικά σε νεαρά κοριτσάκια που συνεχίζουν να ονειρεύονται το μεγάλο έρωτα στα μάτια ενός κούκλου, γοητευτικού, πλούσιου, διάσημου, γυμνασμένου νεανία. Ok, όντως απευθύνονται σε τέτοια κοριτσάκια, αλλά όχι μόνο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να είναι προσβλητικό για έναν άνδρα να παραδεχτεί πως του αρέσουν οι ερωτικές κομεντί ( ε όχι να σε πουν και αδερφή…).
Είναι μικροπρέπεια να αντιμετωπίζουμε ρατσιστικά κάποια είδη. Καθένα είναι ξεχωριστό και αγαπημένο από διαφορετικούς ανθρώπους. Η μαγκιά είναι να μπορείς να αναγνωρίζεις τη σπουδαιότητα που έχει το κάθε είδος, για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Όπως και να ’χει δεν είμαι ο σταυροφόρος των κομεντί ούτε έχω ποσοστά από τα εισιτήρια που θα κόψουν. Είναι ένα είδος που αγαπώ πολύ και δε ντρέπομαι να το πω. Είμαι ο Γιώργος και είμαι καλά!

Σαντρα, Χιου, Mεγκ, για σας…


Αγγελόπουλος Γιώργος

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2006

LIFO DJ SET
ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 11.30
ΣΤΗΝ ΑΠΟΘΗΚΗ Γ.

Δημήτρης Πολιτάκης και m.hulot
Jan Svankmajer
Να κάποιος που αξίζει την προσοχη μας! Όχι, δεν ανακάλυψα το νέο μεγάλο ταλέντο του σύγχρονου κινηματογραφικού στερεώματος –δυστυχώς.. Η ‘ανακάλυψή’ μου παει πολλά χρόνια πίσω και είναι λίγο-πολύ γνωστή στις ‘παλιές καραβάνες’. Για όσους όμως έρθουν -όπως η γράφουσα- μέσα από το φετινό Φεστιβαλ για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Jan Svankmajer, σίγουρα θα μείνουν με το στόμα ανοιχτό! Σουρεαλιστής, αιρετικός, πρωτοποριακός, ένας «αλχημιστής των εικόνων» (Τσέχος γαρ) ο Svankmajer είναι ο,τι πιο πρωτότυπο είδα ως τώρα στο Φεστιβαλ-κι ας μας έρχεται από προηγούμενες δεκαετίες!! Η πρώτη επαφή έγινε με τις μικρού μήκους ταινίες του (και συγκερκιμένα ένα μικρό μέρος τους), στις οποίες κυριαρχεί ο σκοτεινός σουρεαλισμός και ο άγριος σαρκασμός, μέσα από σκηνές που συμπλέκουν την πραγματικότητα με τα όνειρα και τις φαντασιώσεις. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης παίζει διαρκώς με τις μορφές μέσα από πανέξυπνα animation και ασκεί έμμεσα κριτική επί παντός του επιστητού, αξιοποιώντας στο έπακρο την.. ‘σουρεαλιστική αδεία’που του δίνεται. Βασική πηγή έμπνευσης –όπως δήλωσε ο ίδιος στη συζήτηση που ακολούθησε την τιμητική του βράβευση με τον Χρυσό Αλέξανδρο – είναι τα όνειρα και η παιδική ηλικία («ζωή χωρίς όνειρα είναι μισή ζωή»), ενώ κυρίαρχο θέμα που πάντα τον απασχολεί είναι η ελευθερία και η χειραγώγηση. Πολυσχιδής και αντιφατική προσωπικότητα (γι’αυτό άλλωστε και τόσο ενδιαφέρουσα!), είναι εκτός των άλλων και ζωγράφος, ποιητής, συγγραφές και γλύπτης. Δηλώνει αναρχικός (διώχθηκε από το σοβιετικό καθεστώς για το έργο του) όμως αρνείται την απόλυτη και χωρίς περιορισμούς ελευθερία και είναι τόσο αφοσιωμένος και απορροφημένος από το έργο του που δεν δίαστασε να δηλώσει οτι αδιαφορεί τόσο για την κατάσταση του σύγχρονου κινηματογράφου, όσο και για το μέλλον του (το οποίο, αρκέστηκε να πει, προοιωνίζεται σκοτεινό, μια και ‘έχουμε ήδη μπει σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή’).
Δεν ξέρω για εσάς, πάντως εγώ θα τρέξω να προλάβω τις υπόλοιπες προβολές του αφιερώματος στον κύριο ευελπιστώντας οτι θα αποδειχθούν εξίσου πρωτότυπες και απολαυστικές.

(Επιφυλάσσομαι και θα επανέλθω με συγκεκριμένες κριτικές..!)

Μαριάννα Ράντου






To Seven Film Gallery στο 47ο Διεθνες Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης ,πηγε για να τα πει απο κοντα, με το μελος της κριτικης επιτροπης και συν-σκηνοθετιδα της τηλεοπτικης συνεχειας του CITY OF GOD το CITY Of MEN που μολις κυκλοφορησε αποκλειστικά, απο το δικτυο των Se7en Video Net στην Ελλάδα , την κα Katia Lund..Στις φωτογραφίες η Katia Lund και ο Τέλλος Φίλης κάτω από το βλέμμα της προέδρου της κριτικής επιτροπής Christine Vachon που σήμερα έχει παρεπιμπτόντως τα γενέθλια της. Και το αφιέρωμα στο City Of Men με τίτλο Favela Rising σε επιμέλεια Θεόφιλου Καλατζίδη και γραφίστικη προσέγγιση Άγγελου Ντίνα.

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2006




«Drama/Mex»,

του Gerardo Naranjo Mexico

(Διεθνές Διαγωνιστικό)


Εξαιρετικά ενδιαφέρον το φιλμ του Gerardo Naranjo Mexico που μας έρχεται -όπως υποδηλώνεται από τον τίλτο- από το Μεξικό, και που αξίζει την προσοχή μας μια και ‘παίζει’ στο διαγωνιστικό κομμάτι του Φεστιβαλ.
Ο φακός παρακολουθεί στιγμές από τη ζωή 5 ανθρώπων στο σημερινό -ημιπαρακμιακό- Ακαπούλκο, οι οποίοι διασταυρώνονται ασυναίσθητα και ανεπαίσθητα, μέσα από την προσπάθεια που καταβάλλει ο από αυτούς να ξεφύγει από το αδιέξοδο που του έχει δημιουργήσει η πραγματικότητα: μια κοπέλα καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον πόθο που νιώθει για τον πρωην της -ένα μικροκακοποιό που κατάφερε να την πληγώσει βαθιά κι ας μην το παραδέχεται- και την αγάπη που νομίζει πως νιώθει για τον νυν, ο οποίος συνειδητοποιώντας πως κινδυνεύει να την χάσει, κάνει τα πάντα για να την κρατήσει κοντά του.. Στην άλλη πλευρά του λιμανιού, ένας μεσήλικας με τάσεις αυτοκτονίας παρασέρνεται σε μια ημέρα ξεγνοιασιάς με μια κοπελίτσα που βρίσκεται εγκλωβισμένη στις αγοραίες μικροσυμμορίες της περιοχής παρά την πραγματική θελησή της, βρίσκοντας μια μικρή σανίδα σωτηρίας στο αδιέξοδο που έχει περιέλθει.
Άνθρωποι που ενώνουν τις μοναξιές τους στη διάρκεια μιας νύχτας και βιώνουν την λύτρωση βρίσκοντας εντέλει την πολυπόθητη φυγή- έστω και αν αυτή δεν έρχεται στη μορφή που αρχικά την επιδίωκαν. Κι όλα αυτά επενδεδυμένα από το υπέροχο μοτίβο της σονάτας του Σεληνόφωτος του Μπετόβεν, που κάνει ακόμα και τις πιο μικρές και αδιάφορες στιγμές να αποκτούν ποιητική διάσταση.
Τη δική μου πάντως ψήφο την πήρε..!
Μαριάννα Ράντου




«Blodbond»

(Δεσμοί αγάπης»)

του Arni Olafur Asgeirsson

(Διεθνές Διαγωνιστικό)
Όλα βαίνουν καλώς στην τέλεια ζωή του Peter και της Asta – ζουν άνετα, έχουν ένα υπέροχο παιδάκι και έχουν ‘στα σκαριά’ άλλο ένα.. Μια εξέταση αίματος όμως του μικρού, θα φέρει στην επιφάνεια ένα πολύ δυσάρεστο ‘οικογενειακό’ μυστικό: ο Peter δεν είναι ο πραγματικός πατέρας του παιδιού-..και τώρα τί;!. Έξυπνη σεναριακή ιδέα, την οποία ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να είχε αξιοποιήσει καλύτερα: Αν και ψυχογραφεί σε ικανοποιητικό βαθμό τους χαρακτήρες του, εντούτοις δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ισχυρό δράμα χαρακτήρων που θα μας κρατήσει καθηλωμένους και επιλέγει έναν πιο απλό και κατά τη γνώμη μου πιο επιφανειακό τρόπο για να διαχειριστεί την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.

Μαριάννα Ράντου

ps: ευχαριστούμε το sevenfilmgallery για την ευγενική χορηγία ταινιών χτες βράδυ στο art house - εγώ λεω να το καθιερώσουμε για μόνιμα, ..η ταινιοθήκη μου έχει κάποιοες ελλείψεις!





«In between days»

της So Yong Kim

(ενότητα: Νέοι Αμερικανοί).

Υποτονικές μας προέκυψαν οι στιγμές που περνά ‘ανάμεσα στις μέρες’ της η νεαρή κορεάτισσα μετανάστρια Aimie. Η ταινία εστιάζει στα προβλήματα που η νεαρή κοπέλα συναντά στο δύσκολο στάδιο της ενηλικιωσης - χωρίς όμως να επιλέξει τον εύκολο δρόμο των εντάσεων και των ξεσπασμάτων, και προτιμώντας τις σιωπές και τις παύσεις. Η σκηνοθέτις μας παρουσιάζει την ιδιόρρυθμη σχέση της κοπέλας με τον κολλητό της που περνά πολλά σκαμπανεβάσματα, αφού και τα δύο παιδιά αρχίζουν να νιώθουν τα πρώτα σκιρτήματα, δεν ξέρουν όμως πως να τα διαχειριστούν. Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η σχέση της με την απομακρυσμένη μητέρα της, αλλά και η σημασία της απουσίας του πατέρα-με τον οποίο έχει τόση ανάγκη να επικοινωνήσει η Aimie. Εντέλει πρόκειται για μια ταινία που δεν στερείται ενδιαφέροντος, κύριως χάρη στην προσοχή που δίνει η So Yong Kim στις ανεπαίσθητες λεπτομέρειες αλλά και στην ευαισθησία που αντιμέτωπίζει το θέμα της, από την άλλη όμως δεν έχει να μας καταθέσει κάποια ιδιαίτερα φρέσκια πρόταση, πάνω σ’αυτό το τόσο ‘πολυσκηνοθετημένο’ θέμα.



Το party συνεχιζεται και σημερα

με τον Βαγγελη στα deck και προβολη

του Destricted ...

Σας περιμενουν και πολλα δωρα...

κινηματογραφικα.



Ουρες

μπροστα στο Ολυμπιον

για εισητηρια.

(Μιλαμε για πολυ ουρά. )

Ευτυχως ομως πολλες σεξυ

φατσες και καλη διαθεση.





Η Ψυχη στο στομα
τελικα σας αρεσε
η οχι?

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2006


Ο δικος μας ανθρωπος Μαριάννα Ράντου ηταν στην τελετη εναρξης και περιγραφει με τον μοναδικο της τροπο το event :

Πως γίνεται να δεις την πιο αναμενόμενη ταινία του φεστιβάλ χωρίς να περιμένεις στις ουρές και χωρίς να υποστείς τα βαρετά.. ‘τελετουργικά’;; ααχ, τα μικρά μυστικά του seven film gallery! ;)
Για τo “the Queen” o λόγος λοιπόν. Μια ταινία για βασίλισσες, αφού μέσω της πραγματικής βασίλισσας (Ελισάβετ), ο σκηνοθέτης Στήβεν Φρίαρς μιλάει για την ‘βασίλισσα του λαού’, την Νταιάνα. Καταφέρνει όμως να μην περιορίσει το φιλμ σε προϊόν ‘εσωτερικής κατανάλωσης’ των Βρετανών (που βέβαια σίγουρα θα ενθουσιάζονται βλέποντας τα behind the scenes του παλατιού, δηλαδή την -πάντα αψεγάδιαστη- Ελισάβετ με την τσίμπλα στο μάτι και τον Μπλαιρ να κυκλοφορεί με πυζάμες και να μονολογεί βρίζοντάς τη επειδή είναι..στριμμένη!), και, όπως η ίδια η Νταϊάνα που κατάφερε να ξεφύγει από τον τίτλο της princess of Wales και να γίνει princess of the people, να την κάνει μια ταινία για παγκόσμιο κοινό. Με ντοκυμαντερίστικη μορφή τηλεταινίας και αξιοποιώντας πολλά πραγματικά πλάνα από δελτία ειδήσεων εκείνης της περιόδου, ο σκηνοθέτης επιχειρεί μια –αληθοφανέστατη- αναπαράσταση των όσων συνέβησαν μπροστά και πισω από της κάμερες πριν από μια δεκαετία, όταν η Νταϊάνα σκοτώθηκε σε εκείνο το πολύκροτο δυστύχημα, κάνοντας τα κουτσομπολιά στην Βρετανία και τον κόσμο να οργιάσουν. Εντέλει, η ταινία δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ‘βασιλικό’ κουτσομπολιό, που όμως παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, κυρίως χάρη στο ιδιαίτερο χιουμορ του και βέβαια χάρη στην Ελεν Μιρεν (ας την εκθειάσω και εγώ με τη σειρά μου-της αξίζει όμως!) που πέρα από την εκπληκτική ομοιότητά της με την Ελισάβετ, δίνει μια ‘βασιλική’ ερμηνεία που ήδη βραβεύτηκε στην Βενετία και τώρα.. παει για άλλα (βλ. Όσκαρ) !!
God save “the Queen”!
Μαριάννα Ράντου

α, και απόψε ART HOUSE να ακούσουμε Φραγκούλη!;)

ps: τα υπόλοιπα φεστιβαλικα αυριο..


θα ειμαστε ΟΛΟΙ εκει σημερα...!!!
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος μεταδίδει
2η ΜΕΡΑ ΞΕΦΡΕΝΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ

Οπωσδήποτε τα πρωτεία της ημέρας καταλαμβάνει η “Ψυχή στο στόμα”. Τρέξτε όσο προλαβαίνετε (προς την αντίθετη κατεύθυνση!).

15.00 STAVROS TORNES
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ του Reha Erdem

Κατ’ αρχάς το πρώτο που θα σας κάνει εντύπωση είναι η απίστευτη ομοιότητα μεταξύ της ελληνικής και τουρκικής υπαίθρου. Είναι σαν να βλέπεις την ιστορία να διαδραματίζεται σε κάποιο ελληνικό ορεινό χωριό όπου οι κάτοικοι μιλάνε τούρκικα! Πραγματικά απίστευτο! Ουσιαστικά, στη ταινία δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη πλοκή. Ο σκηνοθέτης ασχολείται με τη ζωή σε ένα τούρκικο χωριό και τις δυσκολίες που αυτή έχει, μέσα από την οπτική των παιδιών που ζουν σε αυτό. Παιδιά που θέλουν να σκοτώσουν τον πατέρα τους, παιδιά που ανακαλύπτουν το σεξ κοιτάζοντας γαϊδούρια σε ερωτικές περιπτύξεις, παιδιά που δε μπορούν να αντεπεξέλθουν στις προσδοκίες των γονιών τους…Μα πάνω από όλα παιδιά, τα οποία όταν μεγαλώσουν θα ξεχάσουν, κάνοντας τα ίδια λάθη που κάνανε και οι γονείς τους. Ένας φαύλος κύκλος στον οποίο ακόμα δε ξέρουν ότι θα πέσουν. Πολύ όμορφη και συγκινητική ταινία που βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Κωνσταντινούπολης, ως η καλύτερη τούρκικη για τη χρονιά που πέρασε. Άψογη σκηνοθεσία και ερμηνείες από τα παιδιά που αγγίζουν τη τελειότητα. Ίσως εάν κρατούσε κανένα τεταρτάκι λιγότερο να ήταν καλύτερα, αλλά ακόμα κι έτσι πρόκειται για κάτι πραγματικά ξεχωριστό.


21.00 FRIDA LIAPPA
ΑΘΩΟΣ του Simon Chung

Η πρώτη μεγάλου μήκους προσπάθεια του σκηνοθέτη, σε πανευρωπαϊκή πρεμιέρα με την παρουσία του ιδίου. Η ταινία καταπιάνεται με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας έφηβος και δη ομοφυλόφιλος. Τα πειράγματα στο σχολείο, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, οι φίλοι που δεν είναι και τόσο φίλοι και η προσπάθεια να κρατηθεί από κάπου, όσο ετοιμόρροπο κι αν είναι αυτό. Η παραγωγή είναι ανεξάρτητη και άρα μπορείς πολλά να τα δικαιολογήσεις, πόσο μάλλον αφού είναι και η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη. Η προσπάθεια του όμως να τα χωρέσει όλα σε μια ταινία δεν απόδωσε και το αποτέλεσμα ήταν μέτριο, δίνοντας πολλές πληροφορίες, αλλά λίγο χώρο για να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν αυτές. Κατά τ’ άλλα απλά συμπαθητικό.


22.30 OLYMPION
Η ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ του Γιάννη Οικονομίδη

Με τη ψυχή στο στόμα έτρεξα κι εγώ από την προηγούμενη προβολή για να προλάβω τη ταινία. Που να ’ξερα…
Ο Γιάννης Οικονομίδης ανήκει στους σκηνοθέτες που ύστερα από μια ταινία που έχει κριθεί καλή προσπαθεί να γυρίσει μια παρόμοια και να πατήσει στα σίγουρα. Έτσι σκέφτηκε πως αν χρησιμοποιήσει πολλαπλάσιες φορές από το Σπιρτόκουτο τη λέξη μαλάκας οι κριτικοί και πάλι θα μαγευτούν. Η ταινία κατέληξε όχι απλά γελοία, αλλά κάτι παραπάνω. Η μισή αίθουσα γελούσε (και δε νομίζω ότι ήταν αυτή η πρόθεση του σκηνοθέτη) και η άλλη μισή ξεφυσούσε απηυδισμένη. Δε με πειράζουν οι βρισιές(στο Σπιρτόκουτο λειτούργησαν) αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιούνται με τη συνεχή επανάληψη τους για να χειραγωγήσουν το κοινό να νιώσει πράγματα. Αν είσαι μάγκας κάνε με να το νιώσω αυτό που θες και μη μου το λες ξανά και ξανά. Φυσικά αξίζουν και συγχαρητήρια στο σκηνοθέτη γιατί αφ’ ενός μπήκε στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες για τη ταινία με τις περισσότερες βρισιές ( ξεπερνώντας το δικό του επίσης ρεκόρ του Σπιρτόκουτου) και αφ’ ετέρου γιατί αφού η ταινία του επιλέχθηκε στις Κάννες, μπορούμε πλέον και εμείς να ελπίζουμε! Κλείνω με απόσπασμα από συνέντευξη του σκηνοθέτη:«Προτιμώ το σινεμά που μιλάει για τη ζωή. Που οι άνθρωποι μιλάνε φυσικά, όχι επιτηδευμένα…». Όσοι είδαν τη ταινία εδώ γελάνε…


01.00 JOHN CASSAVETES
ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ του Gus Van Sant

Η ταινία είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και μέχρι πρότινος δεν υπήρχε καμία διαθέσιμη κόπια η βίντεο αυτής. Ο σκηνοθέτης μετέφερε τη ταινία σε HD και ξαναδούλεψε το μουσικό της θέμα και πλέον η ταινία φαίνεται σαν καινούρια. Η ιστορία είναι βασισμένη σε μια αυτοβιογραφική νουβέλα και ουσιαστικά μιλάει για ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ ανδρων. Πολύ καλή σκηνοθεσία με ένα στιλιζαρισμένο αυτοσχεδιασμό που αποδίδει. Μη παραλείψω ότι στη ταινία ακούγεται και το τραγούδι “Σήκω χόρεψε κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ…”. Η χάρη μας έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Τίποτα παραπάνω δεν έχω να πω και είναι κρίμα, γιατί την παρακολούθησα ύστερα από τη “Ψυχή στο στόμα” και άρα κάτι έχασε στα μάτια μου…

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2006



Ο Ανταποκριτής μας
Γιώργος Αγγελόπουλος μεταδίδει :
1η ΜΕΡΑ

ΑΓΡΙΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ
…Wow!


Το μενού της ημέρας περιελάμβανε Κίνα, Κίνα και Κίνα. Ας όψεται το αφιέρωμα του νέου κινέζικου κινηματογράφου που έχει τo φετινό φεστιβάλ με αποτέλεσμα, θέλοντας και μη, μια Κίνα μπροστά σου να τη βρεις.

15.00 VAKOURA-1
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ του Huo Jianqi

Κατ’ αρχάς να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για την αίθουσα του κινηματογράφου που μόλις ανακαινίστηκε (πέντε λεπτά πριν τη πρώτη προβολή οι εργάτες ακόμα εργάζονταν!) και η οποία πλέον είναι από τις καλύτερες του φεστιβάλ. Κατά δεύτερον δεν υπάρχουν και πολλά να πεις για τη ταινία. Πρόκειται για μια γυναίκα χωρισμένη που έχει να αντιμετωπίσει αδερφό ναρκομανή στη φυλακή, ανιψιό οκτάχρονο που το φορτώθηκε επειδή τον βαρέθηκαν οι γονείς του, σερβιτόρα που κόβει φλέβες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για το φυλακισμένο αδερφό και τρελή νύφη με την οποία πλακώνεται στο ξύλο. Α, κι έναν έρωτα που δεν είναι όπως τον περιμένει. Πολύ μίζερο ακούγεται, αλλά παραδόξως δεν είναι(όχι πολύ τουλάχιστον). Μη περιμένετε και τίποτα συγκλονιστικό. Συμπαθητικό μεν σαν ταινία αλλά αυτό από μόνο του δε φτάνει για να μη την έχετε ξεχάσει εντελώς σε ένα μήνα.


18.00 FRIDA LIAPPA
Σ’ ΑΓΑΠΩ του Zhang Yuan

Η καλύτερη της ημέρας. Πολύ αστεία και πολύ ανθρώπινη. Είναι η ιστορία ενός ζευγαριού που γνωρίζεται μέσα από ένα τραγικό συμβάν. Οι ζωές τους ενώνονται «εις σάρκα μια» και οι δυο τους καλούνται να αντιμετωπίσουν τα κακά του γάμου. Είναι μια ταινία για το πόσο ανώριμοι και χαζοί γινόμαστε όταν αγαπάμε τον άλλον. Πραγματικά το διασκέδασα πολύ βλέποντας τους δυο ήρωες να φέρονται σαν εξάχρονα, να μαλώνουν παιδιάστικα και να αντιδρούν τόσο ανώριμα και απερίσκεπτα προσδίδοντας μια ιδιαίτερη αληθοφάνεια σε αυτή τη διαφορετική προσέγγιση για τις σχέσεις των ανθρώπων. Αν εξαιρέσεις το ξενέρωτο happy end και κάτι κουλά σκηνοθετικά η ταινία είναι πολύ καλή. Στην παρέα με την οποία πήγα βέβαια δεν άρεσε, αλλά όπως και να ’χει αξίζει να τη δείτε μόνο και μόνο για την υστερική ερμηνεία της πρωταγωνίστριας.


20.00 VAKOURA 1
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ του Zhang Jianya

HOLLYWOOD made in China! Η παρακολούθηση αυτής της ταινίας είναι εμπειρία! Είναι σαν να παρακολουθείς την κλασσική αμερικανιά στην οποία το αεροπλάνο που μεταφέρει τοοοσους επιβάτες ξαφνικά παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα και οι ζωές όλων απειλούνται, με τη διαφορά όμως πως είναι ακόμα πιο ψεύτικο και γελοίο από ποτέ. Γιατί δε μπορεί να έρχεται ο άπειρος σε κάτι τέτοια Ασιάτης και να σου γυρίζει ταινία καταστροφής! Φαντάζεσαι το αποτέλεσμα προτού καν το δεις! Σκηνές απείρου κάλους με απίστευτης σύλληψης τρελά σενάρια, σκηνές εντυπωσιασμού για να φανούν λίγα εφέ παραπάνω, αμερικανίζουσα μουσική που σου φέρνει στο μυαλό κάτι από Τιτανικό και τόσο ρηχοί χαρακτήρες που απλά υπάρχουν για να διακοσμούν τα πλάνα. Ο σκηνοθέτης πάντως το έχει πιάσει το νόημα και αργά η γρήγορα τον βλέπω προς Αμερική μεριά. Εκεί τουλάχιστον τον παίρνει να γυρίσει τέτοιες ταινίες…


H Katia Lund

μέλος της Κριτικής Επιτροπής του 47ου Διεθνους Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης, είναι η βοηθος Παραγωγής στην αγαπημενη ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και σκηνοθέτης σε 2 απο τα 9 επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς που ακολούθησε την μεγαλη επιτυχία της ταινίας, Cidade dos Homens,

που από χθές παίζει μόνο στα Se7en. Ειναι γνωστή για την δουλειά της, την αγάπη της στις μειονότητες και την ραπ μουσική. ξεκίνησε με ντοκυμαντέρ και εξελίσσεται σε μια απο τις αξιολογες γυναίκες σκηνοθέτιδες, με ιδεολόγια και τόλμη.

αναζητηστε αυτα τις παρακατω εκδόσεις.
αξιζουν τον κόπο( και τον χρόνο σας)





τι ωραια να σκοτωνεσαι για προσκληση για την τελετη εναρξης, να αρχίζει η ΒΑΣΙΛΙΣΑ και σε πέντε λεπτα να φευγεις απο την αιθουσα διακριτικά. ( Πρεπει να κρατησεις δυναμεις για το παρτυ) . Στο μεταξυ όλοι να συζητάνε για την ποσότητα των δακρυγόνων που επεσαν στην Φιλοσοφική, δημιουργόντας χαος απο την Αγ.Δημητρίου ως την Π.Μελα. Ωραια εφφέ...

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2006

ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ

Τα τρομερα παιδια της πολης ο Δημητρης Κολιαδήμας & ο Δημητρης Παπαζογλου, οι designersunited εχουν επιμεληθεί με φαντασία τόλμη και ουσιαστικό κοσμοπολιτισμό τη γραφιστική εικόνα του Φεστιβαλ. Ταυτόχρονα το εξώφυλλο της σημερινής Athens Voice είναι δικό τους. ( Αν το σινεμά δεν είναι αντί τότε τι είναι?)

Σε μια πόλη που κρυφολαικίζει με αρχοντες γνωστούς για την αισθητική και τον πολιτισμό τους, με πένες που κλαίγονται μέχρι να πέσουν τα φράγκα και οι προτάσεις από την Αθήνα, η φετινή αφίσα του Φεστιβάλ είναι μακράν η καλύτερη που κυκλοφόρησε στην πόλη. Ο συνδυασμός της πράσινης μουχλας πάνω από τις καπναποθήκες του λιμανιόύ και οι πολύχρωμες ψυχές των νέων που σχηματίζουν τις θεματικές ενότητες και τον αριθμό 47, είναι η απάντηση της νέας γενιάς που δεν υστερεί σε πληροφόρηση και αισθητική σε τίποτε άπό νέους άλλων κρατων, γνωρίζει την ιστορία και τον πολιτισμό της πόλης και προσπαθεί να αναδείξει ΠΡΟΤΑΣΗ σε μια χώρα αντιγραφων και κατασκευων.

Ολόθερμα μπράβο στην κα Δεσποινα ΜΟΥΖΑΚΗ για την τόλμη της, την αισθητική και τον πολιτισμό της. Κατι μας λέει ότι αυτό το Φεστιβάλ θα ταράξει πόλλα λίμνάζοντα μυαλά.

Καλή επιτυχία.



To De Facto πιστό στην παράδοσή του ντύθηκε ...φουαγιέ κινηματογράφου και μας περιμένει μετά τις προβολές.
Σήμερα η πολη ξύπνησε ...σινεφιλ.
Για 10 μερες ολοι θα τρεχουν να βλεπουν ταινίες

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2006


ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ (ΒΛΕΠΕ POST SEPT 2006)