«Το βιολί» («El violin»),
του Francisco Vargas
(ενότητα: Ημέρες Ανεξαρτησίας)
Πρώτο πλάνο: αποτυπωμένη σε σκοτεινό ασπρόμαυρο φιλμ, μια σκηνή αποτρόπαια: στρατιωτικοί που βασανίζουν και βιάζουν κρατούμενους, ενώ κάπου μακριά νομίζεις πως ακούγεται ένα παράφωνο βιολί..
Σ’έναν απροσδιόριστο χρόνο (μόνο μετά το τέλος της τανίας κατάλαβα πως αναφέρεται στο σήμερα) στην ύπαιθρο του Μεξικού αντάρτες προετοιμάζουν (ξανά) επανάσταση, ενώ ο στρατός πλησιάζει απειλητικά στα γύρω χωριά θέλοντας να καταστείλει την εξέγερση. Στο κέντρο της ιστορίας ο Don Plutarco, ένας αγαθός μονόχειρας βιολιστής (παρεμπιπτόντως, ενδιαφέρουσα σημείωση: o άνθρωπος που έπαιζε το ρόλο δεν ήταν επαγγελματίας ηθοποιός, μα ‘υποδυόταν’ τον εαυτό του, αφού και στην πραγματικότητα είναι ένας περιπλανώμενος βιολιστής με ένα χέρι) που μαζί με τον γιο του Genaro και τον εγγονό του βγάζουν το ψωμί τους ως περιπλανώμενοι μουσικοί. Ο γιος του όμως, εκτός από μουσικός είναι και ένας από τους commandante της εξέγερσης, και έτσι όσο πλησιάζει ο στρατός, τόσο αυτός φεύγει μακριά από την οικογένεια για να προετοιμάσει το έδαφος για τους συμπολεμιστές του. Ο φαινομενικά φιλήσυχος Plutarco όμως δεν κάθεται ούτε αυτός με σταυρωμένα χέρια. Με «όπλο» του το αγαπημένο του βιολί, θα προσπαθήσει να βοηθήσει το γιο του στην προετοιμασία της εξέγερσης, περνώντας μέσα από το εχθρικό στρατόπεδο για να φέρει στους αντάρτες κρυμμένα πολεμοφόδια από το χωριό. Όταν μάλιστα βρίσκει έναν φιλόμουσο συνταγματάρχη που γοητεύεται από τη μουσική του βιολιού του, φαίνεται πως το σχέδιό του θα έχει αίσιο τέλος.. Η μουσική του βιολιού καταφέρνει πράγματι να καθυστερήσει αρκετά τον παραλογισμο του πολέμου -όχι όμως τελικά και να τον καθυποτάξει. Ο στρατός θα καταστείλει εντέλει την εξέγερση, ο Genaro και οι συμπολεμιστές του θα συλληφούν και ο Plutarco θα αρνηθεί να παίξει κατ’εντολή, υπογράφοντας συνειδητά την καταδίκη του.. Οι πυροβολισμοί και οι κραυγές ακούγονται δυστυχώς δυνατότερα από τη μουσική.
Αξιοποιώντας στο έπακρο τα κατάλληλα τεχνικά μέσα, δηλαδή ασπρόμαυρο φιλμ, σκοτεινή φωτογραφία (εκπληκτική) και κάμερα στο χέρι, και αποσπώντας πολύ καλές εμηνείες από τους ηθοποιούς του (ειδικά ο ‘ερασιτέχνης’ Plutarco είναι συγκλονιστικός), ο Vargas δημιουργεί ένα εξαιρετικό φιλμ, που μιλάει για τον παραλογισμό του πολέμου, για τη δύναμη της μουσικής αλλά και την οικογενειακή αγάπη, βγάζοντας συγχρόνως μια κραυγή απελπισίας για την πολιτική κατάσταση στο σύγχρονο Μεξικό. Από τις καλύτερες στιγμές του Φεστιβαλ.
Τελευταίο πλάνο: δυο παιδιά (ένα εκ των οποίων ο εγγονός του Plutarco), τραγουδούν για τους ηρωικούς αντάρτες Hidalgo, βγάζοντας το ψωμί τους ως περιπλανώμενοι μουσικοί στο φιλήσυχο και ειρηνικό πλεον χωριό τους.
Όσο η μουσική συνεχίζεται, θα συνεχίζεται και η ζωή -με ή χωρίς το βιολί..
Πρώτο πλάνο: αποτυπωμένη σε σκοτεινό ασπρόμαυρο φιλμ, μια σκηνή αποτρόπαια: στρατιωτικοί που βασανίζουν και βιάζουν κρατούμενους, ενώ κάπου μακριά νομίζεις πως ακούγεται ένα παράφωνο βιολί..
Σ’έναν απροσδιόριστο χρόνο (μόνο μετά το τέλος της τανίας κατάλαβα πως αναφέρεται στο σήμερα) στην ύπαιθρο του Μεξικού αντάρτες προετοιμάζουν (ξανά) επανάσταση, ενώ ο στρατός πλησιάζει απειλητικά στα γύρω χωριά θέλοντας να καταστείλει την εξέγερση. Στο κέντρο της ιστορίας ο Don Plutarco, ένας αγαθός μονόχειρας βιολιστής (παρεμπιπτόντως, ενδιαφέρουσα σημείωση: o άνθρωπος που έπαιζε το ρόλο δεν ήταν επαγγελματίας ηθοποιός, μα ‘υποδυόταν’ τον εαυτό του, αφού και στην πραγματικότητα είναι ένας περιπλανώμενος βιολιστής με ένα χέρι) που μαζί με τον γιο του Genaro και τον εγγονό του βγάζουν το ψωμί τους ως περιπλανώμενοι μουσικοί. Ο γιος του όμως, εκτός από μουσικός είναι και ένας από τους commandante της εξέγερσης, και έτσι όσο πλησιάζει ο στρατός, τόσο αυτός φεύγει μακριά από την οικογένεια για να προετοιμάσει το έδαφος για τους συμπολεμιστές του. Ο φαινομενικά φιλήσυχος Plutarco όμως δεν κάθεται ούτε αυτός με σταυρωμένα χέρια. Με «όπλο» του το αγαπημένο του βιολί, θα προσπαθήσει να βοηθήσει το γιο του στην προετοιμασία της εξέγερσης, περνώντας μέσα από το εχθρικό στρατόπεδο για να φέρει στους αντάρτες κρυμμένα πολεμοφόδια από το χωριό. Όταν μάλιστα βρίσκει έναν φιλόμουσο συνταγματάρχη που γοητεύεται από τη μουσική του βιολιού του, φαίνεται πως το σχέδιό του θα έχει αίσιο τέλος.. Η μουσική του βιολιού καταφέρνει πράγματι να καθυστερήσει αρκετά τον παραλογισμο του πολέμου -όχι όμως τελικά και να τον καθυποτάξει. Ο στρατός θα καταστείλει εντέλει την εξέγερση, ο Genaro και οι συμπολεμιστές του θα συλληφούν και ο Plutarco θα αρνηθεί να παίξει κατ’εντολή, υπογράφοντας συνειδητά την καταδίκη του.. Οι πυροβολισμοί και οι κραυγές ακούγονται δυστυχώς δυνατότερα από τη μουσική.
Αξιοποιώντας στο έπακρο τα κατάλληλα τεχνικά μέσα, δηλαδή ασπρόμαυρο φιλμ, σκοτεινή φωτογραφία (εκπληκτική) και κάμερα στο χέρι, και αποσπώντας πολύ καλές εμηνείες από τους ηθοποιούς του (ειδικά ο ‘ερασιτέχνης’ Plutarco είναι συγκλονιστικός), ο Vargas δημιουργεί ένα εξαιρετικό φιλμ, που μιλάει για τον παραλογισμό του πολέμου, για τη δύναμη της μουσικής αλλά και την οικογενειακή αγάπη, βγάζοντας συγχρόνως μια κραυγή απελπισίας για την πολιτική κατάσταση στο σύγχρονο Μεξικό. Από τις καλύτερες στιγμές του Φεστιβαλ.
Τελευταίο πλάνο: δυο παιδιά (ένα εκ των οποίων ο εγγονός του Plutarco), τραγουδούν για τους ηρωικούς αντάρτες Hidalgo, βγάζοντας το ψωμί τους ως περιπλανώμενοι μουσικοί στο φιλήσυχο και ειρηνικό πλεον χωριό τους.
Όσο η μουσική συνεχίζεται, θα συνεχίζεται και η ζωή -με ή χωρίς το βιολί..
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου