Η ζωή πάνω στη γη»
(«La vie sur terre»),
του Abderrahmane Sissako
Μέσα από το φετινό Φεστιβαλ έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε από άκρη σ’ άκρη της γης. Από Κίνα μέχρι Βραζιλία και από την Ισλανδία μέχρι τις Φιλιππίνες με ενδιάμεσους βέβαια σταθμούς σε Ευρώπη και Αμερική, έχουμε μεταφερθεί νοητά σε κάθε πιθανό γεωγραφικό μήκος και πλάτος της υδρογείου. Έφτασε λοιπόν και η ώρα, έχοντας ως οδηγό τον μαυριτανό σκηνοθέτη Abderrahmane Sissako, να στρέψουμε το βλέμμα μας σε μια περιοχή του χάρτη που ο κινηματογρφικός φακός σπάνια εστιάζει: στην δυτική Αφρική -και συγκεκριμένα στο Μάλι.
Ο Sissako περιγράφεται ως ένας κατεξοχήν πολιτικός σκηνοθέτης, γεγονός που με είχε προδιαθέσει πως θα δω μια στεγνή, ρεαλιστική ταινία, που θα εκτοξεύει κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση.. Δεν με είχαν ενημερώσει όμως και για το κινηματογραφικό ταλέντο του Sissako, ούτε για τη σπάνια αισθητική του. Βρέθηκα έτσι προ (εξαιρετικά) ευχάριστης εκπλήξεως: το έργο αποδείχθηκε υπέροχα λυρικό, γεμάτο πραγματικά πανέμορφα πλάνα, που καταφέρνουν να αποτυπώσουν την καθημερινότητα της αφρικανικής χώρας με τρόπο αληθινό και ανθρώπινο, χωρίς να προσφεύγουν στις ‘φολκλορικές’ ευκολίες που έχουμε συνηθίσει. Ο Sissako γνωρίζοντας εκ των έσω την κατάσταση που επικρατεί στην πολύπαθη ήπειρό του, μας περιγράφει με πικρία αλλά και αγάπη και νοσταλγία τη γενέτειρά του, μέσα από ένα συνδυασμό πολύχρωμων κάδρων απαράμιλλης ομορφιάς και απλών σκηνών της καθημερινότητας των κατοίκων του Μάλι, επενδεδυμένων με απλά αφρικάνικα μουσικά μοτίβα, που ολοκληρώνουν ιδανικά την όλη εικόνα.
Συγχρόνως, απευθύνει με ιδιαίτερο τρόπο μια ‘ανοιχτή επιστολή’ προς τον δυτικό κόσμο: παράλληλα με τα υπέροχα πλάνα, απαγγέλλεται -με τη μορφή ενός γράμματος ενός ξενιτεμένου προς την οικογένειά του- ένα ιδιότυπο ποιητικό κείμενο, που αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ στη δύση για την κατάσταση στην οποία έχει οδηγήσει την Αφρική. Ασκείται έτσι οξεία πολιτική κριτική με τρόπο λυρικό και περιγράφεται το δράμα μιας ολόκληρης ηπείρου χωρίς μεμψιμοιρία και μελοδραματισμούς, με τρόπο ειλικρινή και άμεσο, καταφέρνοντας εντέλει να μας αγγίξει βαθιά, να μας συγκινήσει αληθινά και –γιατί όχι- να μας ευαισθητοποιήσει επιτέλους ουσιαστικά για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ‘ζωής πάνω στη γη'
Μέσα από το φετινό Φεστιβαλ έχουμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε από άκρη σ’ άκρη της γης. Από Κίνα μέχρι Βραζιλία και από την Ισλανδία μέχρι τις Φιλιππίνες με ενδιάμεσους βέβαια σταθμούς σε Ευρώπη και Αμερική, έχουμε μεταφερθεί νοητά σε κάθε πιθανό γεωγραφικό μήκος και πλάτος της υδρογείου. Έφτασε λοιπόν και η ώρα, έχοντας ως οδηγό τον μαυριτανό σκηνοθέτη Abderrahmane Sissako, να στρέψουμε το βλέμμα μας σε μια περιοχή του χάρτη που ο κινηματογρφικός φακός σπάνια εστιάζει: στην δυτική Αφρική -και συγκεκριμένα στο Μάλι.
Ο Sissako περιγράφεται ως ένας κατεξοχήν πολιτικός σκηνοθέτης, γεγονός που με είχε προδιαθέσει πως θα δω μια στεγνή, ρεαλιστική ταινία, που θα εκτοξεύει κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση.. Δεν με είχαν ενημερώσει όμως και για το κινηματογραφικό ταλέντο του Sissako, ούτε για τη σπάνια αισθητική του. Βρέθηκα έτσι προ (εξαιρετικά) ευχάριστης εκπλήξεως: το έργο αποδείχθηκε υπέροχα λυρικό, γεμάτο πραγματικά πανέμορφα πλάνα, που καταφέρνουν να αποτυπώσουν την καθημερινότητα της αφρικανικής χώρας με τρόπο αληθινό και ανθρώπινο, χωρίς να προσφεύγουν στις ‘φολκλορικές’ ευκολίες που έχουμε συνηθίσει. Ο Sissako γνωρίζοντας εκ των έσω την κατάσταση που επικρατεί στην πολύπαθη ήπειρό του, μας περιγράφει με πικρία αλλά και αγάπη και νοσταλγία τη γενέτειρά του, μέσα από ένα συνδυασμό πολύχρωμων κάδρων απαράμιλλης ομορφιάς και απλών σκηνών της καθημερινότητας των κατοίκων του Μάλι, επενδεδυμένων με απλά αφρικάνικα μουσικά μοτίβα, που ολοκληρώνουν ιδανικά την όλη εικόνα.
Συγχρόνως, απευθύνει με ιδιαίτερο τρόπο μια ‘ανοιχτή επιστολή’ προς τον δυτικό κόσμο: παράλληλα με τα υπέροχα πλάνα, απαγγέλλεται -με τη μορφή ενός γράμματος ενός ξενιτεμένου προς την οικογένειά του- ένα ιδιότυπο ποιητικό κείμενο, που αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ στη δύση για την κατάσταση στην οποία έχει οδηγήσει την Αφρική. Ασκείται έτσι οξεία πολιτική κριτική με τρόπο λυρικό και περιγράφεται το δράμα μιας ολόκληρης ηπείρου χωρίς μεμψιμοιρία και μελοδραματισμούς, με τρόπο ειλικρινή και άμεσο, καταφέρνοντας εντέλει να μας αγγίξει βαθιά, να μας συγκινήσει αληθινά και –γιατί όχι- να μας ευαισθητοποιήσει επιτέλους ουσιαστικά για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ‘ζωής πάνω στη γη'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου