«Motorcycle»,
του Paul Gordon
(ενότητα: Νέοι Αμερικανοί)
Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως το νέο αίμα της Αμερικής με είχε απογοητεύσει πλήρως, ήρθε ο νεαρότατος (πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και πρώτη του φορά έξω από την Αμερική) Paul Gordon καβάλα στη μηχανή του για να σώσει την τιμή του uncle Sam! Παρά τον απειλητικό τίτλο του, το «Μotorcycle» αποδείχθηκε ένα γλυκύτατο, ευαίσθητο, και κυρίως ανθρώπινο φιλμ - μια γλυκόπικρη, ‘ανάποδη’ κομεντί χαρακτήρων με ιδιαίτερο χιουμορ, που παρακολουθεί τις ζωές τριων εντελώς «αλλού» ατόμων, οι οποίες διασταυρώνονται μέσω μιας παλιάς μοτοσυκλέτας: Πρώτος ξεκινά τη διαδρομή o συμπαθέστατος αλλά λίγο loser Chris που μόλις τον παράτησε η κοπέλα του και αγοράζει τη μοτοσυκλέτα για να τονώσει το ηθικό του. Στην συνέχεια η μηχανή περνάει στα χέρια της χαμένης από τα εγκόσμια και χωμένης στα βιβλία και τις πνευματικές αναζητήσεις Ingrid που θέλοντας επιτέλους να κάνει κάτι πιο extreme κλέβει την μοτοσυκλέτα από τον δύστυχο Chris.. Σύντομα βέβαια το μετανιώνει («η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά»...) και τη χαρίζει στην φευγάτη και επαναστατημένη Brandi, η οποία τη δέχεται με ενθουσιασμό και την αξιοποιεί δεόντως φεύγοντας από το σπίτι της και ξεκινώντας ένα ταξίδι στο άγνωστο. Στην πορεία συναντά τον γλυκό Chris, που με λίγη καθυστέρηση αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για την δική του μηχανή, μα πλεον συνειδητοποιεί πως δεν την έχει ανάγκη: πιο σίγουρος πια για τον εαυτό του αφήνει πίσω του τη μοτοσυκλέτα και την εικόνα του ‘μηχανοκίνητου μάγκα’ και φεύγει καβάλα στο ποδήλατό του για.. νέες περιπέτειες.
Όπως φαίνεται και από την περιγραφή, η ιστορία είναι απλή και ανεπιτήδευτη -και βέβαια δεν βρίθει μηνυμάτων.. Το βλέμμα του Gordon όμως είναι τόσο γλυκό και ο φακός του παρακολουθεί με τόση ανθρωπιά και συμπάθεια τους χαρακτήρες του που καταφέρνει να τους βάλει μέσα στην καρδιά μας. Σ’ αυτό βοηθά και η επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ (μου θύμισε πολύ το όλο concept του επίσης γλυκύτατου Dark Horse) καθώς και το soundtrack που κινείται σε «μηχανοκίνητους» ρυθμούς, συνοδεύοντας ιδανικά την κάθε ιστορία. Βγήκα με το χαμόγελο στα χείλη, με μια αίσθηση.. σαν να κατέβηκα μόλις από βόλτα με τη μηχανή και το αεράκι ακόμα να μου χτυπάει το πρόσωπο!
Μαριάννα Ράντου
Πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω πως το νέο αίμα της Αμερικής με είχε απογοητεύσει πλήρως, ήρθε ο νεαρότατος (πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και πρώτη του φορά έξω από την Αμερική) Paul Gordon καβάλα στη μηχανή του για να σώσει την τιμή του uncle Sam! Παρά τον απειλητικό τίτλο του, το «Μotorcycle» αποδείχθηκε ένα γλυκύτατο, ευαίσθητο, και κυρίως ανθρώπινο φιλμ - μια γλυκόπικρη, ‘ανάποδη’ κομεντί χαρακτήρων με ιδιαίτερο χιουμορ, που παρακολουθεί τις ζωές τριων εντελώς «αλλού» ατόμων, οι οποίες διασταυρώνονται μέσω μιας παλιάς μοτοσυκλέτας: Πρώτος ξεκινά τη διαδρομή o συμπαθέστατος αλλά λίγο loser Chris που μόλις τον παράτησε η κοπέλα του και αγοράζει τη μοτοσυκλέτα για να τονώσει το ηθικό του. Στην συνέχεια η μηχανή περνάει στα χέρια της χαμένης από τα εγκόσμια και χωμένης στα βιβλία και τις πνευματικές αναζητήσεις Ingrid που θέλοντας επιτέλους να κάνει κάτι πιο extreme κλέβει την μοτοσυκλέτα από τον δύστυχο Chris.. Σύντομα βέβαια το μετανιώνει («η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά»...) και τη χαρίζει στην φευγάτη και επαναστατημένη Brandi, η οποία τη δέχεται με ενθουσιασμό και την αξιοποιεί δεόντως φεύγοντας από το σπίτι της και ξεκινώντας ένα ταξίδι στο άγνωστο. Στην πορεία συναντά τον γλυκό Chris, που με λίγη καθυστέρηση αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για την δική του μηχανή, μα πλεον συνειδητοποιεί πως δεν την έχει ανάγκη: πιο σίγουρος πια για τον εαυτό του αφήνει πίσω του τη μοτοσυκλέτα και την εικόνα του ‘μηχανοκίνητου μάγκα’ και φεύγει καβάλα στο ποδήλατό του για.. νέες περιπέτειες.
Όπως φαίνεται και από την περιγραφή, η ιστορία είναι απλή και ανεπιτήδευτη -και βέβαια δεν βρίθει μηνυμάτων.. Το βλέμμα του Gordon όμως είναι τόσο γλυκό και ο φακός του παρακολουθεί με τόση ανθρωπιά και συμπάθεια τους χαρακτήρες του που καταφέρνει να τους βάλει μέσα στην καρδιά μας. Σ’ αυτό βοηθά και η επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ (μου θύμισε πολύ το όλο concept του επίσης γλυκύτατου Dark Horse) καθώς και το soundtrack που κινείται σε «μηχανοκίνητους» ρυθμούς, συνοδεύοντας ιδανικά την κάθε ιστορία. Βγήκα με το χαμόγελο στα χείλη, με μια αίσθηση.. σαν να κατέβηκα μόλις από βόλτα με τη μηχανή και το αεράκι ακόμα να μου χτυπάει το πρόσωπο!
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου