Σάββατο 30 Ιουνίου 2007



Οι ταινίες της χρονιάς


«Οι ζωές των άλλων»
(The lives of others), του Florian Henckel von Donnersmarck – Με καθολική (παραδόξως) αποδοχή, απλά η καλύτερη ταινία της χρονιάς.
«Τα παιδιά των ανθρώπων»
(Children of men), του Alfonso Cuarón – Μια ιδιοφυής φουτουριστική απεικόνιση του ζοφερού παρόντος μας.
«Γράμματα από την Ιβο Τζίμα»
(Letters from Iwo Jima), του Clint Eastwood – Μαθήματα ιστορίας, κινηματογράφου και ανθρώπινης συμπεριφοράς από τον Clint Eastwood.
«Σε είδα στο όνειρό μου»
(Science of Sleep),του Michel Gondry – Φτιαγμένη με υλικό ονείρων, μου θύμισε τους πρωταρχικούς λόγους για τους οποίους αγαπώ το σινεμά.
«Shortbus», του
John Cameron Mitchell – Κι αν είχε ελλείψεις, είναι από τις σημαντικότρες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Απενοχοποίηση του κινηματογράφου ως τέχνης ηδονοβλεπτικής.
«Little Miss Sunshine»,
των Jonathan Dayton, Valerie Faris – Αυτή η βόλτα με το κίτρινο δυσλειτουργικό βανάκι ήταν απλά η απολαυστικότερη της χρονιάς.
«Η πηγή της ζωής»
(The fountain), του Darren Aronofsky – Ο έρωτας πέρα και μέσα από το θάνατο σε ένα βαθύτατα συναισθηματικό κινηματογραφικό ποίημα.
«INLAND EMPIRE»,
του David Lynch – Ο εσωτερικός μας κόσμος μέσα στο λαβύρινθο της κινηματογραφικής εικόνας και ο θεατής ως μέρος της παραίσθησης που λέγεται κινηματογράφος.
«Πιο παράξενο κι από παράξενο»
(Stranger than fiction), του Marc Forster – Από τις πιο έξυπνες σεναριακές ιδέες των τελευταίων ετών, αξιοποιημένη με τρόπο απολαυστικό.
«Eduart»,
της Αγγελικής Αντωνίου – Η καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη ελληνική ταινία της χρονιάς -μαζί με την «Ψυχή στο στόμα», που μπορεί να μην ήταν η πιο ολοκληρωμένη, ήταν όμως η σημαντικότερη ελληνική ταινία για φέτος.

Επίσης δεν μπορώ να παραβλέψω:
"Ζωή σαν τριαντάφυλλο" (La Mome) του Olivier Dahan,
o "Λαβύρινθος του Πάνα" (Pan's Labyrinth) του Guillermo del Toro,
το «Thank you for Smoking» του Jason Reitman,
το «Έγκλημα στο Κολλέγιο» (Brick) του Rian Johnson (που όμως δεν βρήκε διανομή στη Θεσσαλονίκη),
το "United 93", του Paul Greengrass.

Μ.Ρ.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007



Tarnation

…Ή αλλιώς “My Own Private Reality”. Ο Jonathan Caouette είχε από μικρό παιδί μεγάλο ψώνιο, εξ’ ου και η άδεια που μας παρέχει με αυτή την ταινία να δούμε τα απόκρυφα της προσωπικής του ζωής, με τις ευλογίες των Gus Van Sant και John Cameron Mitchell. Κι όπως είναι φυσικό, αδυνατούμε να μην κοιτάξουμε μέσα από την κλειδαρότρυπα, καθώς το μπανιστήρι το έχουμε στο αίμα μας. Η περιέργεια μπορεί να σκότωσε τη γάτα, αλλά στους ανθρώπους ίσως κάνει μια εξαίρεση.
Σωροί από βιντεοκασέτες λοιπόν στις οποίες ο ήρωας τράβαγε τον εαυτό του και την οικογένεια του αποτέλεσαν ένα πρώτης τάξεως υλικό για το ποτπουρί της πολυτάραχης ζωής του. Μεγαλωμένος αρχικά σε ίδρυμα, αργότερα από ολίγον σαλεμένο παππού και γιαγιά, έχοντας μια ψυχικά άρρωστη μητέρα να μπαινοβγαίνει στη ζωή του και στα ιδρύματα, έναν μπαμπά που ποτέ δε γνώρισε, μια γκάμα ερωτικών συντρόφων και ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη σε αναζήτηση του αμερικάνικου ονείρου είναι αρκετά για να σε πείσουν ότι έχει ζουμί αυτή η κλειδαρότρυπα. Η βάφτιση της σε ντοκιμαντέρ μας βγάζει από οποιαδήποτε ενοχή παρακολούθησης της και μπορούμε επομένως να μιλάμε για κάτι πραγματικά ξεχωριστό και διαφορετικό για τη τέχνη του κινηματογράφου και όχι μόνο του ντοκιμαντέρ. Πολύ έξυπνη αντιμετώπιση του θέματος με ξέχειλη δημιουργικότητα που μεταφράζεται σε νέους τρόπους παρουσίασης των γεγονότων, όπως είναι το video art,το μουσικό βιντεοκλίπ, τα κολλάζ φωτογραφιών με υπότιτλους κ.α., τα οποία παρασέρνουν ερεθίζοντας αμφιβληστροειδή και τύμπανο.
Απ’ την άλλη βέβαια, τόση αυτό-υπερέκθεση μου φαίνεται ύποπτη και σαν επακόλουθο ανειλικρινής – και δεν υπάρχει τίποτα πιο ξενέρωτο από το να αισθάνεσαι σε ένα ντοκιμαντέρ ότι βλέπεις μια παραποιημένη πραγματικότητα. Το να στήνεις την κάμερα μπροστά σου για να κλάψεις με λυγμούς και να κάνεις εξομολογήσεις πολύ προσωπικές, γνωρίζοντας ότι θα τις δει όλος ο κόσμος, μου κάνει κάτι σε fake drama-“τι τραβάω ο κατατρεγμένος Καΐλας”, αλλά θα μου πεις ταινία κάνει, ας γίνει και ρόμπα αν θέλει μπροστά στην κάμερα για να πουλήσει. Σίγουρα δε μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για μια τέτοια υπερέκθεση- άλλωστε αυτή είναι και η ουσία της ταινίας. Η ένσταση μου έγκειται στην ανηθικότητα του να εκμεταλλεύεσαι τον πόνο και τις ιδιαιτερότητες των άλλων για να κάνεις ταινία, φτάνοντας ακόμα και σε σημείο να τραβάς ένα άτομο ψυχασθενές (πόσο μάλλον τη μητέρα σου) με πρόθεση να δείξεις το μέγεθος της τρέλας του. Χωρίς κανένα σεβασμό, όσο κι αν προσπάθησε να μας πείσει για το αντίθετο, ξεπούλησε τόσο εύκολα τα αγαπημένα του πρόσωπα για μια ταινία. Η ταινία είναι πραγματικά πολύ καλή, αλλά σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί μια τόσο ακραία επαγγελματική αντιμετώπιση. Γιατί ένας δημιουργός, θέλω να πιστεύω ότι είναι πάνω από όλα άνθρωπος και δυστυχώς αυτό είναι ένα σημείο στο οποίο η ταινία πάσχει έντονα.

Γιώργος Αγγελόπουλος

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Περιμένοντας στη Νέα Υόρκη

Ένα ερωτικό σονέτο από την Σουηδία , γυρισμένο στην καρδιά της Νέας Υόρκης.
Από την Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007 στους κινηματογράφους
ΖΕΦΥΡΟΣ (Τρώων 36 Θησείο) τηλ 2103462677
ΕΚΡΑΝ ( Ζ.Πηγής & Αγαθίου) τηλ 2106461895

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007



Το κορίτσι που γυρίζει τις σελίδες
(La tourneuse des page)


Η εκδίκηση πολλές φορές είναι θεαματική, αιματηρή και άμεση.Άλλες φορές είναι υπόκωφη, ύπουλη και ψυχρή.Το αποτέλεσμα βέβαια, αν είναι επιτυχημένο, δεν διαφέρει: Η ολοκληρωτική κατάρρευση μπορεί να επέλθει και με τους δύο τρόπους.Ένα φαινομενικά αδιάφορο λάθος μιας ντιβας, κατέστρεψε ολόκληρο το μουσικό μέλλον μιας φερέλπιδος κοπέλας. Ένα απρόσεκτο αυτόγραφο τη λάθος στιγμή, έκανε τη μικρή Melanie να κλειδώσει το πιάνο της για πάντα και να κρύψει τις παρτιτούρες της βαθιά, στα σκοτάδια της μνήμης. Επιφανειακά, η αλλαγή φάνηκε μικρή. Η Melanie μεγάλωσε υποδειγματική, και το χάος που άφησε η απουσία μουσικής μέσα της, ήταν κρυμμένο καλά, σχεδόν χαμένο, πίσω από την αθώα μα μόνιμα ανέκφραστη ματιά της.Τόσο αθώα που καταντά χυδαία και τόσο απλά ανεπιτήδευτη που μοιάζει τρομαχτική, η Melanie θα μπει, χρόνια μετά, στο σπίτι αυτής που την κατέστρεψε και μέρα με τη μέρα θα γίνει αναπόσπαστο μέρος του. Με ένα "τζοκόντειο" μυστηριώδες χαμόγελο θα κατακτήσει διακριτικά κάθε γωνιά του σπιτιού. Και η ατμόσφαιρα, μέσα στην καθημερινή απραξία, θα γίνεται όλο και πιο βαριά, όλο και πιο πνιγηρή. Όσο η εξάρτηση της ντίβας -αλλά και ολόκληρης της οικογένειας- από την πρόθυμη και ικανή Melanie μεγαλώνει και μετατρέπεται σε επικίνδυνο, υπόγεια ερωτικό πάθος, τόσο η πίεση του θεατή ανεβαίνει.Μοιάζει με την ασφυξία όταν μένεις κάτω από το νερό περισσότερο απ'όσο πρέπει, με το σφίξιμο που νοιώθει ο καρπός όταν προσπαθείς να πιάσεις τον χτύπο του μετρονόμου μα τα δάχτυλα δεν προλαβαίνουν να ακολουθήσουν το ρυθμό στα πλήκτρα, με τη χαοτική ζαλάδα όταν χάνεσαι σ'εναν αχανή λαβύρινθο. Όλα μετέωρα, μια βασανιστική αναμονή, ένα ξέσπασμα που ποτέ δεν έρχεται, μιας που οι σελίδες της παρτιτούρας συνεχίζουν να γυρνούν φαινομενικά ανεμπόδιστα.Η εκδίκηση δεν χρειάζεται να είναι ξαφνική και αιματηρή. Αρκεί να είναι αποτελεσματική. Δεν χρειάζεται καν να είναι μια εντυπωσιακή πράξη. Μπορεί να συνίσταται σε μια απλή παράλειψη. Και όσο μεγαλύτερη η εξάρτηση και η ανάγκη, τόσο καθοριστικότερη η παράλειψη.Μια σελίδα που ποτέ δεν γύρισε, ένας χτύπος που δεν πρόλαβαν τα δάχτυλα, μια υπογραφή σε μια κάρτα, είναι αρκετά. Ειδικά όταν γίνονται από έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης, όπως το φαινομενικά αθώο κορίτσι που γυρίζει τις σελίδες.Και τόσο απλά, η μαγευτική μελωδία της ζωής μπορεί να μετατραπεί στην πνιγηρή σιωπή του θανάτου.

Μ.Ρ.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

New York Waiting





Ενα ερωτικο σονετο απο την Σουηδία


στην καρδια της Νεας Υόρκης.




Περιμένοντας στη Νέα Υόρκη
Ο αθεράπευτα ρομαντικός Σίντνεϊ προσκαλεί με αεροπορικό εισιτήριο το μεγάλο του έρωτα που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου να τον συναντήσει στην κορυφή του Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ. Περιμένοντας στην απόλυτη μητρόπολη της εποχής μας, όπου υπάρχουν τα πάντα και όλα είναι πιθανά, θα γνωρίσει την Έιμι, που ζει το δικό της ερωτικό δράμα. Οι δυο τους θα ερωτευτούν τόσο καραυνοβόλα, ώστε μέσα στις επόμενες ώρες που θα περάσουν μαζί, θα έχουν ξεδιπλώσει κάθε πτυχή των πιο εσωτερικών τους σκέψεων περί ζωής, περί έρωτος και άλλων δαιμονίων. Το στόρι μπορεί να φέρνει το μυαλό άλλες ταινίες όπως το
Πριν το Ξημέρωμα, το Μεγάλε μου ‘Ερωτα, ακόμα και το Άγρυπνος στο Σηάτλ. Η αλήθεια είναι όμως πως όσες φορές και να αφηγηθεί κάποιος αυτήν την ωραιότερη ιστορία του κόσμου, το “boy meets girl”, πάντα θα φαίνεται καινούρια, και πάντα μπορεί να έχει κάτι διαφορετικό να πει. Στην περίπτωσή μας, η γλυκιά κινηματογράφηση της μεγαλούπολης ως πεδίου δράσης και οι εξαιρετικά καλογραμμένοι διάλογοι μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών μπορούν να βάλουν την ταινία στο πάνθεον των ταινιών που απαντούν με γνήσιο ρομαντισμό στην επίθεση στο ground zero των σύγχρονων ερωτικών σχέσεων.

Σάββατο 9 Ιουνίου 2007

dead man's shoes
Τα παπουτσια του Νεκρου
του Shane Meadows

απο την Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007
επιτελους και στην Ελλάδα
η καλτ Βρεττανικη ταινία
με το καλυτερο soundtrack
στους κινηματογραφους
Αθηνα: Σινε Ψυρρη ( Σαρρή 40-40 τηλ 210-3247234)
Αθήνα:Εκραν ( Z.Πηγης & Αγαθίου Νεάπολη τηλ 210-6461895)
Θεσσαλονικη : Ελληνις (ΔΕΘ)

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007




think ART
Το νέο αφιέρωμα του Seven Film Gallery εναρμονισμένο στα πλαίσια της Biennale Θεσσαλονίκης, λειτουργεί διαδραστικά και αμφίδρομα με το κοινό του καταστήματος, χάρη στην κατασκευή και εικαστική παρέμβαση του νέου ταλαντούχου Θεσσαλονικιού εικαστικού Νίκου Βαριτιμιάδη , την καλλιτεχνική επιμέλεια της Στέλλας Κεχαγιά και διεύθυνση της Μαρίας Μυτιληνάκη.
Διάρκεια του διαδραστικου αφιερώματος 21.5.2007 -21.6.2007 λεπτομέρειες για την συμμετοχή σας στο Seven Film Gallery Αλ. Σβώλου 45 Θεσσαλονίκη η στο mail :V7svolou@hol.gr

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ ( Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ)

Είναι προς τιμην ΟΛΩΝ των Ελληνων Bloggers που αρνηθηκαν να εμφανιστουν στην τηλεόραση. Η εμφανιση του κου Αντριωτάκη εγινε κατοπιν συννενοήσεως και μιλησε περισσότερο ως ειδικος κι όχι ως bogger.(και πολύ καλα εκανε)
Αποδειξη ότι υπάρχει μια άλλη Ελλάδα με αξιες , ηθος και αρχες που ουδόλως εκτιμα το σημερινο τηλεοπτικο τοπίο και ό,τι κανει ,το κανει γιατι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το πιστευει, κι όχι για πρόσκαιρη προβολη.

Επιστροφη στην ΟΥΣΙΑ ?